Geen modern of flitsend gedicht hier, wel een rustig, lentegedicht van Willem Kloos.
Waarschijnlijk hebben jullie het op school ook gelezen.
Nauw zichtbaar wiegen op een lichten zucht
de witte bloesems in de scheemring, — ziet,
hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht,
een enkele, al te late vogel vliedt.
En ver, daar ginds, die zacht-gekleurde lucht
als perlemoer, waar iedere tint vervliet
in teêrheid… Rust — o, wonder-vreemd genucht !
want alles is bij dag zóó innig niet.
Alle geluid, dat nog van verre sprak,
verstierf — de wind, de wolken, alles gaat
al zacht en zachter — alles wordt zoo stil…
En ik weet niet, hoe thans dit hart, zoo zwak,
dat al zóó moe is, altijd luider slaat,
altijd maar luider en niet rusten wil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten