donderdag 27 februari 2014

Dat heet dan gelukkig zijn!

Vanmorgen was ik in Kalmthout. Toen ik terug naar huis wou rijden, dacht ik plots dat ik mijn petekind S even een bezoekje kon brengen.

S woont tijdens de week in een 'instelling' in Kalmthout omdat hij meervoudig gehandicapt is. Hij zit al zijn hele leven in een rolstoel en op verstandelijk gebied zal hij altijd een 5-jarige blijven. Hij is mijn tweede petekind (ik heb vijf petekinderen), hij is mijn liefste petekind. Ik hou van al mijn schatjes, ze hebben allemaal een speciaal plekje in mijn hart, maar S is toch een beetje apart.

Goed, ik reed dus even bij S langs.
Wat een ontvangst! Hij straalde gewoon toen hij merkte dat ik speciaal voor hem en voor hem alleen binnenwipte. Na de gewone vragen van waarom ben je hier, waar ben je geweest, wat ga je vanmiddag doen, waar is J, babbelden we wat over waar hij mee bezig was. We kleurden samen (hij veel meer dan ik) een tekening voor carnaval en toen ik hem vroeg of hij ook een dekentje wou, straalde hij opnieuw. Ja, een eigen deken, anders dan dat van zijn mama, anders zou die het misschien verwisselen!!

Tijdens de rit naar huis zat mijn hoofd helemaal vol S. Hoe weinig hebben we nodig om gelukkig te zijn. Een bezoekje, een lieve lach, wat belangstelling, meer hoeft niet.

Ik ga een dekentje naaien, een groen. Daar zal veel liefde in zitten, veel vreugde en veel geluk.

Dankjewel, S, je maakte mijn regenachtige dag heel kleurrijk, heel rijk gewoonweg!




maandag 24 februari 2014

blauw en groen

Er is weer een dekentje in de maak, een dekentje met blauwe-groene blokken.



 
 

Morgen naai ik er nog negen en dan kan het puzzelen en combineren beginnen!

 
 
 
 


zondag 16 februari 2014

Lente?!

Nieuwe blaadjes en scheuten aan de liaanrozen


de eerste paasbloempjes


verse bieslook


rabarber steekt zijn kopje op


snijbiet terug van nooit weggeweest



de bijna laatste spruitjes, dag winter!

 
 
Dit is toch de lente, niet?  Tijd om weer in de tuin aan de slag te gaan.

Maar eerst ga ik veiligheidsgordels naaien voor Stafke, de poppenpiloot voor het 'nieuwste' zweefvliegtuig van mijn man. Veiligheid voor alles, nietwaar.


Een uur, veel gezucht en lostornen later:



Stafke zit veilig vast in zijn zwever, nu wachten op de eerste vlucht!
Het is niet echt goed te zien, maar elk lintje werd vastgestikt en omgenaaid, prutswerk met een 'ziet er echt uit' resultaat.

Stafke zelf komt uit Duitsland van bij Jutta die poppen maakt voor modelvliegtuigen.

donderdag 13 februari 2014

Alle begin is moeilijk!

Na jaren op en af in de keramiek wou ik de zaken grondig aanpakken: ik zit nu in het eerste jaar keramiek van de academie. Wat een plezier, wat een prachtig werk, wat een passie! Ik amuseer me daar enorm en leer er elke week op alle gebied bij.

Maar ik wou ook graag goed kunnen draaien. Een viertal jaar geleden volgde ik al eens een cursus aan de draaischijf, maar wat je niet onderhoudt, verdwijnt langzaam.

Geen nood: J mijne man gaf me als kerstcadeau een cursus aan de draaischijf.

Dus ging ik vier woensdagen met klei aan de slag om opnieuw te leren centeren, optrekken en afdraaien. Dat klinkt allemaal gemakkelijk, het ziet er bij de profs ook super eenvoudig uit, maar de naakte waarheid is anders. Natte klei overal, van in mijn haar over mijn gezicht, via mijn armen tot aan mijn schoenen. De ene zegt dat je na 1000 kilo klei pas echt goed kunt draaien, de andere houdt het bij enkele maanden of zelfs jaren oefenen. Iedereen van het vak weet: een klomp klei mooi in het midden krijgen en er een pot / schaal / kom van maken is 'gene kattenpis'.

Na vier lessen blijf ik al toonbaar, krijg ik meer controle over de klei en heb ik toch al een paar kommetjes die ik zonder al te veel gêne durf tonen:

deze twee zijn al afgewerkt en bijna droog genoeg om in de oven te gaan


Ook de onderkant is op enkele prulletjes na (die haal ik weg zodra het potje helemaal droog is) helemaal glad afgedraaid:

 
 
 
 
 
De volgende schaaltjes heb ik gisteren gedraaid. Ze moeten nu vochtig blijven omdat ik de onderkant nog moet afwerken.

 
 
 
 
Maar ook de bodem aan de binnenkant begint er nu beter uit te zien: 
 

 
 
 
 
Elk van deze schaaltjes is gemaakt van ongeveer 700 gram draaiklei en ze zijn allemaal ongeveer 18cm breed en 8 tot 10cm hoog.
 
 
Het gevoel van de natte klei die zich tussen je handen laat vormen (en misvormen) is heerlijk. De voldoening na het harde werk, dat er een mooi potje op de draaischijf staat, is al even geweldig!
Ik weet waarvoor ik weer kan sparen. Eerst nog 9990 kilo oefenen ;-)
 
Ondertussen kunnen we binnenkort weer chipkes eten, uit mijn zelf gedraaide, gekleurde en geglazuurde schaaltjes. Joehoe! Een feestje dus.
 
 


dinsdag 11 februari 2014

...laat mij in je huisje klein...

Af! Klaar! Gedaan!

Zondag, stikdag. Ik ging aan de naaimachine zitten om het huisjes- (of huizen-) dekentje te quilten.
Na veel kiezen en wat adviezen ging ik voor evenwijdige schuine lijnen omdat ik dacht dat dat gemakkelijk zou zijn. Waarschijnlijk klopt dat wel, maar na enkele uren stikken en manoeuvreren waren mijn nek en mijn schouders blij dat het werk klaar was. Hard, maar toch prettig labeur, dat quilten.
 
 
Enkele weken geleden kreeg ik van zus G wat rolletjes 'blinkende' draad. Een van die draden had verschillende kleuren die geleidelijk in elkaar overlopen, en wel juist de kleuren van de lapjes die ik gebruikte. Dat kwam dus goed uit. Op de foto is het een beetje zichtbaar.  
 
 
Maandag kreeg het geheel een rand van resten huisjes en toen was het klaar!
 
 
de voorkant
 

en de achterkant
 
 
 
Afmetingen: ongeveer 200 op 145 cm, groot genoeg om gezellig onder weg te kruipen!
Hoogte van een huis: 35 cm
Patroon van de huizen:  Elizabeth Hartman, Modern Patchwork.
Stof: Hoogboomse steenweg en eigen voorraad.
Tussenvoering: Ikeadeken
Werkuren: genoeg, en dat betekent in totaal ongeveer een week.
Plezier: super veel!
Bestemmeling: de dochter. 
 
(Ik ben er zelf al mee gaan 'stoefen')