zondag 25 november 2012

De rokjes van E

Vrijdagavond was het zover: de rokjes van E mochten naar de nieuwe eigenares.

E was jarig en op haar verlanglijstje stond een rokje zoals ik er een voor mezelf gemaakt had. Dat vond ik eigenlijk wat dunnetjes voor een verjaardagsfeestje en daarom dacht ik er een t-shirt bij.

De stof voor dat t-shirt was vlug gekozen. Op het bekende adres in Kapellen sprong het lapje bijna recht in mijn handen. Een bijpassend rokje was een probleem. Ik kan sowieso niet goed kiezen en ik heb verschillende stofjes gekeurd, gekozen, teruggelegd en weer gekozen. Uiteindelijk ging ik naar huis met een lapje bruin-met-gelige-nopjes en nog een aantal couponnetjes, maar dat is een ander verhaal.

Ik heb eigenlijk een meer dan kleine stoffenverslaving. De kast in mijn kamer is daar een duidelijk bewijs van. En telkens als ik een nieuwe lap koop of krijg, blijft die een tijdje op mijn tafel liggen. Ik kan hem dan regelmatig bekijken, aanraken en in mijn hoofd tot een of ander stuk laten groeien.  Genieten noemen ze dat.

Dat gebeurde ook met de stofjes voor E. Ik bekeek ze en drapeerde ze rond Annabelle, mijn paspop. Tot ik op een zeker moment bedacht dat E eigenlijk geen effen rokje bedoeld had. Goede reden om nog eens naar Kapellen te rijden en een mooi tricootje mee te brengen.




Het resultaat: t-shirt met watervalkraag (makkelijk te maken) een bijpassend rokje, gevoerd en met blinde rits





















en een tricotrokje om zo over het hoofd te trekken, zonder rits dus. Het is wat dikker jersey met fluwelige opdruk.







Het patroon van de rokjes is de A-lijn van Mme Zsazsa en het t-shirt vond ik in Knipmode.

Zaterdagmorgen belde E me op: alles past prima! En zo zijn er weer twee gelukkige vrouwen, E die nieuwe kleren kreeg en ik die ze kon maken en geven.

Er zijn ook twee tassen naar S vertrokken, maar ik ben weer de foto's vergeten. Ik zal dat deze week eens goedmaken.




zondag 18 november 2012

U vraagt, wij naaien

De laatste dagen, weken zelfs, wordt hier vooral op bestelling gewerkt.
 
Aan mijn moeder had ik een tricotkleedje beloofd omdat ik dat zelf zo graag draag. De stof was al lang hier in huis, voorgewassen en netjes opgevouwen. Het model zat in mijn hoofd en de maten stonden op papier. Alleen de uitwerking werd telkens opnieuw opzijgeschoven. Uitstelgedrag noemen ze dat.


Maar kijk, het is er!

Het is een eenvoudig model met een 'waterval'-kraag. Oma heeft het al eens gepast (ik had het voor alle veiligheid te breed gemaakt), nu is het ingenomen en verkort. Alleen de zomen nog. Daarvoor moet ze nog eens passen. En ik wil er ook nog een striklint bij. Dat breekt de lengte een beetje en geeft extra vorm.



















Ondertussen naaide ik nog een handtas voor jarige vriendin M. Die is al afgegeven en goedgekeurd, maar naar goede gewoonte ben ik vergeten er een foto van te maken.

Ook de tas die ik helemaal volgens het boekje voor S naaide, is niet 'vereeuwigd'. Ik ben geen fotomadam, daarvoor heb ik een geweldige echtgenoot. Die is een kunstenaar met zijn pentax en daarom denk ik meestal veel te laat aan de camera.

En nu is het de beurt aan de bestelling van vriendin E die over enkele dagen jarig is. Ze vroeg een rokje. Dat ligt nu geknipt klaar voor de naaimachine samen met nog een paar verrassingen. Foto's zullen volgen als het cadeau zijn bestemming bereikt heeft, anders verklap ik alles al.

En ja, we gaan door, want zus H liet zich ook opmeten voor een tricotkleedje. Daar heb ik nog geen stof voor, wel een model en dat is al heel wat.
Eerst nog even een paar stoffen mandjes voor nichtje K. Haar baby gaat nu bijna komen en dan moeten de suikerbonen ergens in, nietwaar?

Ik ga dus verder aan de slag, want ook de dochter heeft nog wat binnengebracht (gescheurde voering in een vest, verbetering aan een jas en stof voor nog een warm vest) en S wil nog een paar tassen (uit de boekjes). En ik kon vorige week niet weerstaan aan een prachtige tricotstof voor mezelf. Ik denk dat ik verslaafd ben.

Het lijkt veel, maar ik geniet. Ik ben thuis. Als mijn puzzelcorrectiewerk klaar is, heb ik tijd en mijn supersonische naaimachine wil werken.

Dus vooruit met de geit of zoals een collega altijd zei: En avant la musique! Dat klinkt vrolijker.

Maar even dit nog: enkele weken geleden vierde  onze dochter de verjaardag van Eran, haar hond. Ze bakte voor hem en zijn hondenvriendjes speciale koekjes volges een recept uit 'Beestig lekker'. Dat is een kookboek voor hondeneten.

 
 
 
Jammer genoeg waren dit voor Rasta, de hond van haar vriend en sinds een paar maanden de huisgenoot van Eran, de laatste zelfgebakken koekjes. Hij stierf donderdag na twee zware epileptische aanvallen. Het verdriet is groot, want na bijna dertien jaar vol leven, spel en lange wandelingen laat de trouwste vriend van onze schoonzoon een grote leegte achter.




maandag 5 november 2012

Naaifabriekje

De laatste dagen was ik niet echt actief in blogland. Dat wil niet zeggen dat ik helemaal lui was.

Ons huis leek wel een klein naaifabriekje: ik zorgde voor
  • vijf hoeslakentjes voor de wieg en het bedje van de baby-in-wording van nichtje K
  • twee donsovertrekjes voor hetzelfde bedje
  • een tricotkleedje voor mezelf
  • een rokje voor de dochter
  • een warm t-shirt voor de dochter
  • een vestje voor mezelf
  • een rok voor mezelf
  • een handtas voor de jarige vriendin L
Foto' zijn er niet, want de camera vond het allemaal wat veel. Alleen de handtas kon nog net. Die was dan ook een cadeau, nietwaar?
Klopt niet, de batterijen zijn weer leeg. Daarom wil hij niet meer werken.

Hier is de handtas:

 
 
 
De tas is gebaseerd op het patroon van de tulip-bag uit het boek 'Sew Serendipity BAGS'  van Kay Whitt.
 
De stof is gebloemd fluweel en de voering is al even mooi. Het is kunstzijde met geborduurde takjes en blaadjes. Ik maakte er geen extra zakjes in, want nu kan ze de tas ook andersom gebruiken.
 
 

De handvatten zijn één lang geheel. Als de tas binnenste buiten gedraaid wordt, ziet hij er dus helemaal anders uit.

Waar de stoffen vandaan komen, weet ik niet. Ik kreeg ze enkele maanden geleden van vriendin L zelf. Misschien wat raar dat haar cadeautje nu gemaakt is van stoffen die van haarzelf kwamen. Nee, ik vind dat niet, want zo was ik er zeker van dat ze het een mooie tas zou vinden.

Ik vulde hem nog met wat zonnige zakjes (verschillende soorten thee en een paar lavendelzakjes voor in de kast) en dan kon hij naar de nieuwe eigenares.

Zo en nu ga ik wat mandjes maken voor de doopsuiker van de komende baby. Die gaat niet lang meer op zich laten wachten!

Daarna begin ik echt waar, vast beloofd, eindelijk aan dat tricotkleed voor onze oma, mijn moeder. De maten zijn opgeschreven, het patroon is nu gevonden, de stof al lang voorgewassen, de draad ligt klaar. Alleen de durf nog om niets te verknoeien!

Ik zal er eens in vliegen! Daag!!!

Oh, en voor ik het vergeet, de selder en de prei verhuizen naar de grond in een bloempot. Die mag dan op de vensterbank staan, want buiten is het nu echt wel te koud voor nieuwe plantjes.