Twee jaar geleden ging een lang gekoesterde droom in vervulling. Wij vertrokken in Saint-Jean-Pied-de-Port, een klein stadje in de Franse Pyreneeën, voor een voettocht van 780 km naar Santiago de Compostela in Galicia, Spanje.
Hier zie je enkele stempels van de pelgrimsherbergen waar we overnachtten.
Mijn man kan door zijn beroepsbezigheden slechts twee aaneengesloten weken vrij nemen en dus verdeelden we de tocht in tweeën. Het eerste jaar stapten we tot in Burgos en vorig jaar liepen we de rest van de reis.
En dus, op onze huwelijksverjaardag:
bereikten we het lang verwachte doel en kregen we in Compostela onze laatste stempel en een getuigschrift in het Latijn. Eventjes voelden we ons middeleeuwers, maar dan met een moderne uitrusting.
Aankomen op het plein voor de kathedraal was een emotioneel moment. We zagen tochtgenoten terug, die af en toe of regelmatig in dezelfde herberg logeerden of op hetzelfde terras pauzeerden. We omhelsden mensen die we waarschijnlijk nooit meer terug zouden zien, we voelden ons een met zovelen die samen met ons of voor en na ons over de eeuwen heen dezelfde moeilijkheden kenden, op dezelfde paden wandelden, dezelfde vergezichten bewonderden. We waren heel klein en voelden ons tegelijk heel groot: we hadden het gekund, we hadden de dikwijls lastige weg bergop en bergaf over rotsblokken, door modder of pulverig zand, langs prachtige valleien en door drukke steden tot een goed einde gebracht. We hadden prachtige mensen ontmoet, levenslessen gekregen en genoten van de stilte. We zagen het grote wierookvat, de botafumeiro, door de kerk zwieren en hadden weer een kippenvelmoment. Geen pijn meer, geen vermoeidheid, alleen grote vreugde en dankbaarheid.
En dit jaar:
kwamen de nieuwe geloofsbrieven en de nieuwe stempelboekjes aan
klaar voor Het Grote Plan van dit jaar: de Camino del norte lopen, langs de kust. Dat is elke dag nog meer klimmen en dalen, af en toe een overzet in een baai en prachtige panorama's over de Atlantische Oceaan. Weg van de drukke Camino Frances, rustig (ik denk eerder hijgend) en ver weg van de massa.
Maar! Er kwam een kink in de kabel. Het Plan kan niet doorgaan. We verhuizen en wel in de maand september. Afscheid van Het Grote Plan deed wel even pijn.
Ach ja, uitgesteld is niet verloren. Na dit jaar komt er nog een. We zullen blijven oefenen, elke zondag hier of daar in het Vlaamse land. Misschien kom je ons wel eens tegen, gespoord en gelaarsd met rugzak en Sint-Jacobsschelp.
Dan zullen we elkaar hartelijk begroeten: Buen Camino!
2 opmerkingen:
Da's iets wat ik ooit ook nog wil doen, te voet naar Compostela.
Jammer dat jullie het plan even moeten opbergen. Maar verhuizen is ook spannend hè.
Ik heb ook zo al n's gespeeld met het idee van zo'n voettocht (en wijselijk terug opgeborgen), maar jij hebt het effectief gedaan! Chapeau!
Je gaat toch niet verhuizen uit Schoten/het Antwerpse (denk aan al die leuke stoffen-, fournituren- en andere winkesl :-)
Groetjes,
Ann
Een reactie posten