zondag 8 juli 2018

Een jaar en zoveel gebeurtenissen later...

Het is ruim een jaar geleden dat hier nog eens iets verscheen.
Had ik geen tijd? Had ik geen zin? Gebeurde er niets? Geen idee.

De tijd snelde voorbij en bracht een heleboel hoogte- en dieptepunten mee.

Wij stapten van Porto naar Compostela. Wij, d.w.z. mijn man en ik de eerste week, ik alleen de volgende dagen omdat hij van de dokter niet verder mocht met een gewonde voet.
Samen stappen is goed, verrijkend. Alleen stappen is anders, maar niet minder verrijkend. Ik heb genoten van de 'eenzaamheid' die geen eenzaamheid is en van het weerzien bij aankomst, dat heel intens was.


 

Daarna werden de tenen van mijn linkervoet wat rechter gezet en wat ik een tijdje niet tot slecht ter been.
Gelukkig heb je dan nog je handen en die breiden eindelijk de wintertrui voor de dochter af.

En ergens in begin februari kreeg ik een beet van de kat. Dat gebeurt nog wel eens, maar nu was het serieus: een mooie bacteriële ontsteking met een opgezwollen hand, 2x op spoed, 2x naar huisarts en 14 dagen een verpleegster die de ene wiek uit de wonde haalde en er een andere instak.
 
 
Na die kwaaltjes ging het weer bergop en had ik tijd en zin om weer te quilten.
 
Een dekentje voor mijn zus K
 

Een kerstquilt die later naar mijn moeder verhuisde (hier de helft en zonder boord)
 
 
Een babyquilt voor het toen nog niet geboren zoontje van petekind J
 
 
Een opdracht in quiltgroep Het Eekhoorntje: de vier seizoenen, bij mij in één boom
 
 
 
Ondertussen hadden herfst en winter plaats gemaakt voor de lente die onze tuin voorzag van een weelde aan witte roosjes
 
 
 
En nu is het weer volop zomer, een zomer om niet te vergeten. Zoveel zonnige, warme dagen op rij, altijd buiten eten, lekkere schotels (proberen) klaarmaken, pas laat licht aansteken.
 
Ook de zomer waarin half België regelmatig uit zijn dak gaat, nu de Rode Duivels de ene overwinning na de andere behalen. Het is muisstil op straat tijdens de wedstrijd. Er is overal in de buurt gejoel en gejuich zodra er weer een doelpunt gevallen is.
 
Maar ook de zomer waarin de zoon ongeneeslijk ziek is. Hij heeft op dit moment niet veel last en we hopen dat het zo nog wat mag blijven. We proberen mooie momenten te sprokkelen hoewel dat met een jonge man met een persoonlijkheidsstoornis niet evident is. Op dit moment is er alleen woede, wanhoop, ontkenning, opstandigheid en schelden op iedereen en vooral op zijn vader en op mij. Zijn zwarte haren is hij kwijt, niet zijn wilde en weerbarstige.
Hij zei me in januari dat 2018 een grote verandering in zijn leven ging betekenen. Hij heeft gelijk, maar niet in de zin die hij bedoelde.
 
 
En zo kabbelt de tijd verder en ga ik naar de fitness (knap van mezelf!) om mijn uithouding wat aan te scherpen. Dit jaar gaan we gezien de omstandigheden niet stappen. Ik begin aan een nieuwe quilt, ik ben weer bezig met de keramiek en mijn nieuwe draaischijf en ik probeer te genieten van wat elke dag weer brengt.
 
 
 
 
 



 


 
 



2 opmerkingen:

omatof 05 zei

Een heftig jaar totnutoe mag je wel zeggen.. .
Jouw uithouding en moed.......je bent een voorbeeld voor velen.... ❤️

janien zei

Sterkte!! Ik zag eerst je nieuwe mal in mijn feeds 'verschijnen': heel mooi weerzien. En dan las ik over je verdriet en je moed ... ook zie ik je kunsten weer opbloeien. Mooimooi.