Wensen

Drukke tijden zijn het hoewel ik me elk jaar voorneem om het rustig aan te doen en niet te veel hooi op mijn vork te nemen.

Dit jaar kwam de extra drukte uit een heel onverwachte hoek in de persoon van E, een vrouw uit Nieuw-Zeeland, die we drie jaar geleden op de Camino op weg naar Compostela leerden kennen. Ze woont nu in Canada, was in Zwitserland voor een alternatieve therapie en om een lang en ingewikkeld verhaal kort te maken, nu logeert ze twee weken bij ons.

Daardoor bleef er (buiten het maken van een buffetje voor 32 familieleden) niet veel tijd over voor mijn strikt eigen ding. Ik naaide wel een rok voor mezelf, kwestie van er met Kerstmis wat goed en feestelijk uit te zien, maar mijn man, die nooit iets zegt over wat ik draag, vond het maar een raar ding en mijn dochter fronste haar wenkbrauwen en dus deed ik de nieuwe rok uit en verknipte hem tot een vertrouwder model. Trendsetters zijn duidelijk geen familie van mij!

Vandaag gaan we WO I achterna richting Ieper en Diksmuide. De beide grootvaders van onze gast vochten in Flanders Fields en dan is een bezoekje aan de resten een must, nietwaar?!

Gelukkig heerst er hier in huis niets anders dan vrede (en soms wat spraak- en cultuurverwarring).

Ik wens jullie allemaal heel veel momenten, even mooi en stralend als de dauwdruppels op het mos!

Foto van mijn man met zijn geweldig oog voor details