Mottige zomerdagen

Ik moet eens even zagen en zeuren. Het moet, want gewoonlijk lucht dat op, alhoewel...

Het begon allemaal met een stomme verkoudheid, gekregen van de echtgenoot die ze op zijn beurt waarschijnlijk uit Engeland meebracht. Die Engelsen mogen hun cadeautjes houden!

Met mijn hoofd vol watten en mijn neus en ogen vol water deed ik woensdagavond aan tafel mijn ring uit. Ik zie hem nog zo voor me liggen.
In de auto onderweg naar Schoten Stikt voelde ik de lege plek aan mijn vinger. Ik wou nog terugkeren, maar in een straat met middenberm is dat niet vanzelfsprekend en ik was al aan de late kant...

En nu is de ring spoorloos!
Niemand die hem gezien heeft.

Ik heb de stofzuigerzak al uitgepluisd, letterlijk inderdaad.
Ik heb de vuilnisbak leeggekieperd.
Ik heb met een lang stok onder de piano gekeuterd.
Ik heb aan de hond en de kat gevraagd of ze iets gouds gezien hadden, nee dus.
Mijn man heeft met de zaklamp onder tafel gezocht, ik heb gisteren nochtans gestofzuigd en gedweild.

Nu zul je zeggen, ach het is maar een ring, maar dat is nu juist het bijzondere: het is niet zomaar een ring.

Jaren geleden kreeg ik van mijn (toen nog niet) man een gouden munt om daar een ring van te laten maken.
Het werden twee ringen, voor elk een (eigenlijk kwam er nog een ring uit, maar dat is een ander verhaal). In een beetje oranje kleur goud, want er zit wat koper bij. 
En toen we later trouwden, hoefden we niet meer op zoek naar een gepaste ring, we hadden onze eigen, speciaal voor ons ontworpen en gesmede ringen.

En nu zijn mijn handen naakt!
Straks wil ik samen met mijn man de hele kamer ondersteboven keren.
Zo'n ring heeft geen pootjes, is het huis niet uitgegaan en houdt zich dus hier of daar onder een kast of een verhuisdoos verscholen.

Ik bid ondertussen alle schietgebedjes die ik ken. Sint Antonius is weer mijn beste vriend, in de hoop dat ik mijn ring weer vind.

Als jullie nu mee duimen, komt alles misschien weer goed!