Dat heet dan gelukkig zijn!

Vanmorgen was ik in Kalmthout. Toen ik terug naar huis wou rijden, dacht ik plots dat ik mijn petekind S even een bezoekje kon brengen.

S woont tijdens de week in een 'instelling' in Kalmthout omdat hij meervoudig gehandicapt is. Hij zit al zijn hele leven in een rolstoel en op verstandelijk gebied zal hij altijd een 5-jarige blijven. Hij is mijn tweede petekind (ik heb vijf petekinderen), hij is mijn liefste petekind. Ik hou van al mijn schatjes, ze hebben allemaal een speciaal plekje in mijn hart, maar S is toch een beetje apart.

Goed, ik reed dus even bij S langs.
Wat een ontvangst! Hij straalde gewoon toen hij merkte dat ik speciaal voor hem en voor hem alleen binnenwipte. Na de gewone vragen van waarom ben je hier, waar ben je geweest, wat ga je vanmiddag doen, waar is J, babbelden we wat over waar hij mee bezig was. We kleurden samen (hij veel meer dan ik) een tekening voor carnaval en toen ik hem vroeg of hij ook een dekentje wou, straalde hij opnieuw. Ja, een eigen deken, anders dan dat van zijn mama, anders zou die het misschien verwisselen!!

Tijdens de rit naar huis zat mijn hoofd helemaal vol S. Hoe weinig hebben we nodig om gelukkig te zijn. Een bezoekje, een lieve lach, wat belangstelling, meer hoeft niet.

Ik ga een dekentje naaien, een groen. Daar zal veel liefde in zitten, veel vreugde en veel geluk.

Dankjewel, S, je maakte mijn regenachtige dag heel kleurrijk, heel rijk gewoonweg!