U vraagt, wij naaien

De laatste dagen, weken zelfs, wordt hier vooral op bestelling gewerkt.
 
Aan mijn moeder had ik een tricotkleedje beloofd omdat ik dat zelf zo graag draag. De stof was al lang hier in huis, voorgewassen en netjes opgevouwen. Het model zat in mijn hoofd en de maten stonden op papier. Alleen de uitwerking werd telkens opnieuw opzijgeschoven. Uitstelgedrag noemen ze dat.

Maar kijk, het is er!

Het is een eenvoudig model met een 'waterval'-kraag. Oma heeft het al eens gepast (ik had het voor alle veiligheid te breed gemaakt), nu is het ingenomen en verkort. Alleen de zomen nog. Daarvoor moet ze nog eens passen. En ik wil er ook nog een striklint bij. Dat breekt de lengte een beetje en geeft extra vorm.



















Ondertussen naaide ik nog een handtas voor jarige vriendin M. Die is al afgegeven en goedgekeurd, maar naar goede gewoonte ben ik vergeten er een foto van te maken.

Ook de tas die ik helemaal volgens het boekje voor S naaide, is niet 'vereeuwigd'. Ik ben geen fotomadam, daarvoor heb ik een geweldige echtgenoot. Die is een kunstenaar met zijn pentax en daarom denk ik meestal veel te laat aan de camera.

En nu is het de beurt aan de bestelling van vriendin E die over enkele dagen jarig is. Ze vroeg een rokje. Dat ligt nu geknipt klaar voor de naaimachine samen met nog een paar verrassingen. Foto's zullen volgen als het cadeau zijn bestemming bereikt heeft, anders verklap ik alles al.

En ja, we gaan door, want zus H liet zich ook opmeten voor een tricotkleedje. Daar heb ik nog geen stof voor, wel een model en dat is al heel wat.
Eerst nog even een paar stoffen mandjes voor nichtje K. Haar baby gaat nu bijna komen en dan moeten de suikerbonen ergens in, nietwaar?

Ik ga dus verder aan de slag, want ook de dochter heeft nog wat binnengebracht (gescheurde voering in een vest, verbetering aan een jas en stof voor nog een warm vest) en S wil nog een paar tassen (uit de boekjes). En ik kon vorige week niet weerstaan aan een prachtige tricotstof voor mezelf. Ik denk dat ik verslaafd ben.

Het lijkt veel, maar ik geniet. Ik ben thuis. Als mijn puzzelcorrectiewerk klaar is, heb ik tijd en mijn supersonische naaimachine wil werken.

Dus vooruit met de geit of zoals een collega altijd zei: En avant la musique! Dat klinkt vrolijker.

Maar even dit nog: enkele weken geleden vierde  onze dochter de verjaardag van Eran, haar hond. Ze bakte voor hem en zijn hondenvriendjes speciale koekjes volges een recept uit 'Beestig lekker'. Dat is een kookboek voor hondeneten.

 

 

 

Jammer genoeg waren dit voor Rasta, de hond van haar vriend en sinds een paar maanden de huisgenoot van Eran, de laatste zelfgebakken koekjes. Hij stierf donderdag na twee zware epileptische aanvallen. Het verdriet is groot, want na bijna dertien jaar vol leven, spel en lange wandelingen laat de trouwste vriend van onze schoonzoon een grote leegte achter.