maandag 3 februari 2020

het einde



Twee weken geleden stierf mijn zoon plots en onverwacht. Zijn hart stopte er gewoon mee.
Hij werd de volgende dag in zijn woning gevonden.
Hard voor zijn vader en voor mezelf: Wij waren in zijn appartement om te kijken of hij thuis was en wij hebben hem niet zien liggen, ineengedoken tussen een zetel en een tafeltje.

Zoals ik vroeger zijn wieg naaide, maakte ik nu zijn laatste rustplaats. Ik wou hem niet in een koude, gladde urn achterlaten.






De vogel is klaar om weg te vliegen, de vrijheid en de warme liefde tegemoet. 
Hij zit op een boomstronk zonder wortels en te kort afgezaagd.
Onze tranen druppen omlaag.

Zo moeilijk om te geloven, hard om te aanvaarden, bijna onmogelijk om los te laten.







donderdag 7 februari 2019

kakeldekakel

Om weer eens aan de slag te gaan dacht ik dat het goed zou zijn om een vrolijk werkje te maken.

We zouden zaterdag samenkomen met vrienden en in plaats van de gewone fles dacht ik voor de gastvrouw aan een typisch en blijvend cadeautje.

Ik zocht en vond tussen mijn (te) grote reeks patchworkboeken het juiste werk:



Het besluit stond vast:  M zouden een paar kakelende kippen wel kunnen smaken.

En dus ontstonden onder de naaimachine en naald en draad twee kippenvriendinnetjes.



Ze kregen nog een zeteltje in de vorm van een mandje met raffiastrooisel en toen was het cadeautje klaar.


Als je goed kijkt, hoor je ze kakelen en geheimpjes vertellen!







dinsdag 15 januari 2019

Van de oude en de nieuwe tijd

Van zolang ik me kan herinneren stond er bij ons thuis een oude secretaire, een meubeltje dat uit het ouderlijke huis van mijn grootmoeder kwam.
Die grootmoeder zorgde voor het Nederlandse bloed in mij en in haar ouderlijk huis bleven drie van zussen, voor ons 'de tantes' wonen. Dat huis was mooi ingericht met massa's antieke meubelen en stoffen allerhande, want de tantes maakten grote poppen in allerlei beroepskleding op bestelling.

Uit dat huis erfde mijn vader onder andere een mooie secretaire, een meubeltje met vakjes en schuifjes en het toeval wil dat ik daar nu juist super verliefd op ben: schuifjes, vakjes, bakjes allerhande.

Dat 'secretairereke' zoals wij het noemden, zou later voor mij zijn. Zoveel was zeker. Iedereen thuis wist dat. Dat schrijfmeubeltje en ik, wij hoorden gewoon bijeen.

En zo gebeurde! Toen mijn moeder bij ons kwam wonen, was er in haar studio beneden (kangoeroewoning) geen plaats voor het oude meubeltje en zo kwam het bij ons terecht, in onze grote living.
Nu heeft mijn laptop er een plaats gekregen: oud en modern bijeen. Ik heb mijn eigen plek, ik kan genieten van de vakjes en de schuifjes. Eigenlijk heeft het secretaireke een opknapbeurt nodig, want er de tijd heeft zijn handtekening achtergelaten. Maar ik zie het zo graag zoals het is: oud, een beetje beschadigd en door verschillende generaties gebruikt. Laat het maar staan. Ik ben er zo blij mee!

 
 
 
 
 
Ach, het stelt allemaal niet veel voor en het is maar een meubeltje. En toch maakt mij dit blij en gelukkig: ik gebruik iets dat ook in het huis van mijn ouders, mijn grootouders, mijn overgrootouders, ... stond en dienst deed. Dat is toch een heerlijke gedachte?!




vrijdag 4 januari 2019

2019 een nieuw begin

Een nieuw jaar, een nieuw begin en nieuwe 'goede' voornemens.Ik wil niet achterom kijken. 2018 was niet direct mijn super jaar, er zijn er al betere geweest.


Niet getreurd, er liggen weer 12 maanden, iets minder dan 52 weken en 362 dagen voor ons en die kunnen we vullen met nieuwe dromen, nieuwe uitdagingen, mooie ontmoetingen, gezelligheid en af toe wat toegelaten verdriet, kortom een heleboel goede voornemens.

Eigenlijk wou ik daar niet meer aan meedoen, aan al die voornemens die na enkele weken al ergens in een hoekje liggen te verslonzen en toch ... Hier gaan we!

Ik wil (zou willen) dit jaar

  • mijn agenda goed bijhouden zodat ik op de juiste dag en het juiste uur ergens verschijn. Wie me kent, begrijpt me. Ik schafte me dus een nieuw boekje aan en  de Kleine Prins gaat nu mijn goede wil ondersteunen.
 
 
  • meer quilten. Ik heb nog veel stof liggen en nog meer ideeën in mijn hoofd en in die vele boeken die ik al kocht. Ik ben al goed bezig: het wordt een levensboom, nu nog niet duidelijk, maar dat komt nog wel.
 
 
 
 
  • doorwerken aan het truitje dat ik aan het breien ben. Ik koop geen wol meer vooraleer het vorige project afgewerkt is. Dit wordt een vestje:
 
 
 
  • zeer regelmatig schrijven. Ik schrijf in een van mijn mooie schriftjes (verslaving) om de twee dagen of zo een vervolg aan een lange brief aan de zoon. Hij zal hem misschien nooit kunnen lezen, maar dat geeft niet. Ik vertel wat er die dag(en) gebeurd is en wat dat met mij doet. Het is een hulpje om mijn gedachten te ordenen en mijn emoties wat te kanaliseren. Het is ook een manier om een beetje afstand te houden en zelf nog te leven, te functioneren.
 
 
 
  • veel lichtjes, zeker in deze donkere dagen. Ik laat ze staan en steek er elke dag opnieuw een theelichtje in.
 
 
 
Tel daarbij nog mijn voornemen om opnieuw meer te lezen en mijn dagen zullen goed gevuld zijn. (gelukkig hebben wij een super poetshulp ;-) )
 
Ik wens jullie ook een mooi jaar met veel uitdagingen en veel licht!
 
PS sorry voor de slechte foto's. Het licht is vandaag niet optimaal en mijn camerakunsten zijn dat nog minder.
 
 
 

 



maandag 24 december 2018

Kerstmis

En dan is het Kerstmis.

De dagen zijn kort, donker door de laaghangende wolken en de regen.
Geen witte kerst dit jaar, geen sneeuwballen en glijpartijen.
Wel lichtjes overal en gezellige warmte.






Aan mij gaat die opgeklopte vrolijke sfeer dit jaar een beetje voorbij. Ik ben wat weemoedig: dit is allicht de laatste kerst voor de zoon. En enkele dagen geleden overleed mijn vroegere schoonvader, de grootvader van mijn kinderen. Genoeg emoties om stil van te worden en ook mijn eigen doen en laten te overdenken.

En toch is er morgen het jaarlijkse familiefeest met veel volk: wij zijn met veel kinderen, klein- en achterkleinkinderen; met of zonder de zoon: hij kan de drukte en de warmte van veel familie niet aan en moet op tijd terug naar de psychiatrische afdeling waar hij verblijft.

Ik trek mijn mooie kleren aan, probeer aan niets te denken en vier samen met mijn zussen en broers, die hopelijk mijn zenuwen en emotie begrijpen.

Genoeg geklaagd! Ik wens iedereen een vredige, warme, gezellige kerst. Dat is uiteindelijk al wat we nodig hebben.


dinsdag 9 oktober 2018

Moeder-zijn gaat nooit over

Wat was ik toch blij en fier toen ik dat kleine dropje voor het eerst in mijn armen kreeg.
52 cm 3,5 kg kind dat alleen maar kan spartelen, huilen, drinken en slapen.
En met de baby kreeg ik ook een overweldigend moedergevoel cadeau.

Voor de meesten onder ons is dat allemaal heel normaal en natuurlijk, maar ik kreeg mijn eerste kind via adoptie. Bijna een maand oud was hij en hij maakte van mij een moeder.

En nu, zoveel jaren later wordt mijn moeder-zijn weer hard aangesproken. Want hoewel de baby van toen nu een volwassene van 1,80 m en 70 kg is, blijf ik voor hem zorgen als dat nodig is.

Als wij in gevaar verkeren, ons ziek voelen of veel pijn hebben, roepen we op onze moeder.
Een jonge man met psychische problemen en emotionele onrijpheid doet dat nog harder.
Een twaalftal dagen geleden werd hij gedwongen opgenomen en gisteren beslisten de vrederechter en de psychiater dat hij nog moet blijven. Daarenboven ziet de evolutie van zijn keelkanker er niet goed uit om niet te zeggen zeer slecht. Hij heeft zijn mama nodig.

En ikzelf?
Je kind zien lijden is van het ergste dat je kan overkomen. Het leven van en met onze zoon is voor zijn ouders, zijn zus en zeker voor hemzelf een grote lijdensweg geweest. We hebben alles geprobeerd, we hebben mooie momenten gekend, maar ook veel problemen. Hij heeft voor super veel stress gezorgd en toch ... als hij huilend belt, zijn verdriet uitschreeuwt, breekt mijn moederhart. Ik kan niet veel doen, alleen luisteren, bemoedigen en liefhebben.


Mijn zussen en broers zeggen me dat ik nu rust kan vinden, nu hij verzorgd wordt. Ze weten niet hoe verdriet en zorgen mijn hele wezen onrustig maken. Aan geadopteerde kinderen wordt wel eens gezegd: "jij bent niet in mijn buik gegroeid, maar in mijn hart". Dat hart wordt nu zwaar op de proef gesteld, want moeder-zijn gaat nooit over en ik zie hem toch zo graag!

 
 
 

dinsdag 21 augustus 2018

Zomer

Wat was dit een zalige zomer. Ik weet het, eigenlijk is het helemaal nog niet gedaan met al die heerlijkheid, maar zodra de temperaturen wat beginnen te veranderen, krijg ik zin in het volgende seizoen.

Dit jaar gaan we omwille van de ziekte van mijn zoon (terminaal kanker) niet naar Compostelal stappen. Eerst vond ik dat wel erg, nu ben ik er helemaal overheen. Er zijn belangrijkere dingen in het leven dan een pelgrimage. Trouwens, de kathedraal van Santiago de Compostella zal er volgend jaar ook nog wel staan. En pelgrimeren kun je in het alledaagse leven ook wel.

Wat maakte mijn zomer zo fijn?

Natuurlijk de overdaad aan zon. Ik denk dat ik mijn voorraad vitamine D goed heb aangevuld.
Daarna komen de kookboeken. Hoewel het niet echt evident is om bij zeer zomerse temperaturen aan het fornuis of de oven te staan, heb ik toch nogal wat recepten uitgeprobeerd uit de kookboeken die ik voor mijn verjaardag kreeg.

En toen kreeg ik van Delhaize de vraag om hun bio producten te promoten.
Bio, dat deed ik, graag. Ik ging met de boodschappentas naar de supermarkt: keuzestress :-)


Thuis sneed ik de aubergines in plakken om eerst te roosteren. Dat smaakt altijd veel beter! De plakken aubergine bestrooi je met grof (zee)zout en laat je een half uurtje uitlekken. Je droogt ze af en daarna krijgen ze een beetje olijfolie en specerijen (peper, sumak en pul biber in dit geval) en ze mogen dan wat bruinen onder de grill.


 
Samen met aardappeltjes, paprika, kippenstukjes, uien, courgettes en feta mogen ze nog eens een half uurtje in een warme (180°) oven. En dan is dit het resultaat:


Het sausje is bio yoghurt met kruiden: peterselie, munt, peper, zout.

De gasten, groot en klein, waren opgetogen en de hele schotel is leeggesmuld.

 
 
Ook Flynn, de huiskater, was in de wolken!

 
 
De bio-zomer is geslaagd. Ik koop nu meer bio producten dan vroeger. Onbespoten is toch wel beter. Ook in de kruiden- groentebak gebruik ik geen pesticiden of chemische groeimiddelen en toch hebben we zoals elk jaar weer een oerwoud rucola en een overdaad aan rozemarijn  en salie. Ook de sla, selder en bietjes doen het goed ondanks de droogte.
 
 



 
 
De lavendel die  twee jaar geleden samen met witte klimrozen de buxus mocht vervangen, is geoogst, een deel toch. De geurige zaden ga ik op een doek uit de halmen schudden en dan in een blikken doos bewaren. Die komen zeker in kruidenzakjes.
 
 
 
Als je verschillende kruiden in zaad laat komen, heb je een rijke oogst voor de keukenkast. Korianderbolletjes hingen eerst  buiten en liggen nu binnen nog te drogen:
 
 
 
In het avondlicht zijn de kleuren niet echt helemaal in orde, maar dat vergeef ik mezelf met veel plezier!
 
Niet alleen de keuken kwam aan haar trekken deze zomer. We gingen fietsen, ik kreeg al twee wespenbeten en we gaan drie keer per week naar de fitness! Wie had ooit gedacht dat ik fitness plezierig zou vinden?! Ik zeker niet en toch is het wonder gebeurd. Ik laat mezelf met veel plezier 's morgens een beetje (veel) afzien. Het doet deugd. Ik laat alle problemen los en zweet me te pletter.
 
 
En nu is dat hele feest bijna voorbij. Eigenlijk ben ik zo gelukkig met hoe deze zomer verliep, dat ik de herfst of winter heel optimistisch tegemoet zie. Het is goed geweest, we hebben volop genoten van het geen-jas-en-paraplu-weer en nu is het opnieuw tijd voor wat anders. Wij, mensen van het gematigde klimaat, hebben deze afwisseling nodig. De zomer neemt stilaan afscheid, ik ben er helemaal klaar voor!