Het leven zoals het is: de nachtdienst van het ziekenhuis

De nacht van vrijdag op zaterdag heb ik niet in bed doorgebracht, niet ons bed, ook niet in een ander. Ik was nogal laat gaan slapen, een halfuur later zat ik - nog altijd klaarwakker - al terug beneden en rond half twee trok ik mijn dagkleren weer aan om met de dochter richting ziekenhuis te rijden.

We brachten de rest van de nacht door op de spoedafdeling waar dokter en verpleging bij de dochter een spontane klaplong vaststelden en behandelden. Concreet betekent dat radiografie, echografie, infuus voor pijnbestrijding, bloed prikken, slagaderbloed prikken (aparte kunst), drain aanbrengen tussen long en longvlies, weer radiografie, echografie, pijnbestrijding, kamer zoeken en verhuizen naar de afdeling pneumologie.

De dochter was het slachtoffer en het middelpunt, ik zat erbij, keek ernaar, troostte waar mogelijk en wachtte. Vooral dat laatste nam veel tijd in beslag. Ik weet nu al dat als ik later aan de hemelpoort kom, ik direct binnen mag. Ik hoef dan niet meer te wachten, want dat heb ik in mijn leven al genoeg gedaan. Als er een wereldrecord wachten bestaat, kom ik zeker in aanmerking.

Voordeel van nachtelijk bezoek aan een ziekenhuis en zijn wachtkamers is dat je veel op afstand kunt bekijken en tijd hebt om alles te overdenken.

Het leven staat niet stil zodra de zon met het licht weg is. Het draait nog op volle, zij het wat tragere toeren verder. Er waren nog ongelukkigen op de spoedafdeling vrijdagnacht, rustige ouderen in pyjama, een ongeduldig ouderpaar met koortsige peuter, een vrouw klaar om te bevallen, ... genoeg om te bekijken en mijn eigen houding op af te toetsen.

Wat zou ik doen als ik daar met een koortsig kind zat en de spoedarts en verpleegsters lieten zich niet zien? (die waren op dat moment de dochter aan het opereren) Zou ik ook zenuwachtig heen en weer lopen en zuchten? Zou ik braaf blijven zitten en mijn kind in slaap wiegen? Zou ik naar de balie gaan vragen hoe lang het nog ging duren?
Wat zou ik doen als ik midden in de nacht met mijn zieke oude man aankom en er nog enkele wachtenden voor mij zijn? (wij hadden 'geluk'. De toestand van de dochter was blijkbaar zo ernstig dat er onmiddellijk een verpleegster ter hulp schoot)
Wat zou ik doen als ik zelf met veel pijn dikwijls naar toilet moest lopen en de dokter nog niet beschikbaar was?

Ik weet het niet. Ik heb al zoveel tijd in wachtzalen (of in mijn auto) doorgebracht dat ik wel weet dat het niet helpt om jezelf en de hulpverleners op te jutten. Ik heb in de loop van de tijd geduld leren hebben, hoewel ik nog dikwijls het voorbeeld ben van het tegengestelde.

Het is moeilijk om kalm te blijven als je hulp nodig hebt. Iedereen denkt dat zijn/haar zaak dringend is. De tijd tikt dan traag vooruit, je ziet de secondewijzer van de klok verder schuiven en je kunt niets doen dan ...

We hebben het overleefd. Ik heb ook de vrijdag overdag niet geslapen, wel alles bijeengezocht voor het ziekenhuisverblijf, bij de patiënt gezeten, getroost, naar de longarts geluisterd, thuis eten gemaakt, ... maar een volgende nacht rust doet dan wonderen. Ik voel me weer een mens, geen zombie meer.

En die spontane klaplong, hoe krijg je dat?
Wel blijkbaar zit de juiste lichaamsbouw daar voor iets tussen. Als je lang of nogal lang (klopt) bent en mager (klopt absoluut) liggen je kansen hoger. Ook roken (klopt ook) helpt je aan zo'n onding als een klaplong. Voor de dochter is het duidelijk: aan haar lichaamsbouw kan ze niet veel veranderen, de sigaret kan ze beter weggooien als ze niet nog eens zoveel pijn wil doorstaan, want dat is het wel zeker: een pijnlijke aandoening met een nog pijnlijkere oplossing.

En ik heb ondertussen nog eens aan den lijve ondervonden dat er ook 's nachts mensen klaarstaan en zich met alle middelen inzetten om hun ongelukkige naasten zo vlug mogelijk beter te maken.
Oproep ook aan alle medemensen: ga alleen naar de spoedafdeling als het echt nodig is. Volgens een verpleger daar komen er veel mensen voor 'onnozele', onschuldige dingen. Weet dan dat ernstig zieken de boodschap krijgen: er zijn nog enkele wachtenden voor u!

Schort

ik draag graag een schort. Ik heb er zeker een tiental. Waarschijnlijk is dat een restant van mijn propere opvoeding. Wij droegen op de lagere school een schort en ook thuis hadden we zo'n exemplaar om onze 'goede' kleren te beschermen.

Op mijn pinterest-bord keek ik regelmatig naar dit ontwerp. Een schort zonder lint in de nek, dat zou een super schort zijn. Ik vind een nek-lint een vervelend ding, zeker bij een schort van Ikea. Daar loopt een striklint van de ene kant via je nek naar de andere om dan op je rug te strikken. Hoe harder je de linten aantrekt, hoe erger de druk op je nek. Bah! Dat doet na een tijdje teveel pijn.



Het idee bleef in mijn hoofd spelen tot ik vorige week een patroon vond, dat me nog meer aansprak.

Een avondje aan de naaimachine en mijn nieuwe schort was geboren:

Het patroon kan nog wat aanpassingen verdragen. Ik zette er een zak op voor de eventuele zakdoek of gevonden prulletjes en de armuitsnijdingen vind ik wat te wijd, maar zoals mijn dochter het zei: het is een schort, geen kleedje om mee uit te gaan.

In elk geval, van nekpijn zal ik nu geen last meer hebben!

 

 

 

Patroon: http://www.japanesesewingbooks.com/2013/01/29/free-pattern-tutorial-and-sewing-video-cross-back-apron-for-adult-and-kids/

Stof: linnen uit mijn voorraad

Biaisband: ooit gekregen

 

 

 

 

 



Homemade pasta!

Ik was helemaal vergeten hoe lekker dat is, zelfgemaakte pasta.
En eigenlijk is dat helemaal niet moeilijk of heel tijdrovend. Het kneden en vormen van de slierten duurt wel even, maar hoe meer je de deeglap door de mangel draait, hoe leuker het werk wordt. Je ziet de dunne lap onder je handen 'groeien' en slierten draaien is dan helemaal fijn.
Daarenboven hoef je verse pasta slechts even te koken, dat is dan weer tijd gespaard.

Wat heb je nodig?

• bloem en eieren. Eén ei per 100 gr bloem, best semola van grano duro, maar ik heb al spaghetti gemaakt van speltbloem. 
• een mangel voor pasta (pastamachine dus)

• een groot werkblad om de machine op te zetten

Hoe werkt het?

• maak een soepel deeg van de eieren en de bloem
• rol de deegbal uit tot een platte schijf met een deegroller of klop met je vuist
• draai de lap door de mangel: van dik naar dun, dan de lange lap weer helemaal opvouwen, een kwartslag draaien en weer van dik naar dun mangelen

van deze stappen heb ik jammer genoeg geen foto gemaakt.

• snijd de lange deeglap in stukken (dat is de lengte van je slierten)
• haal elk stuk door de snijmachine

• hang de slierten over een handdoek een beetje te drogen

                          

• zet een pan met ruim veel gezouten water op en breng aan de kook
• kook de pasta in 2 minuten al dente
• dien op met saus naar smaak

Smakelijk!

Succes en mislukking

Keramiek is altijd een spannend avontuur. Je probeert iets uit en dan kan het verschillende richtingen uitgaan.

Toen ik vanmorgen de oven opendeed was ik (nogal) blij en teleurgesteld. Er zaten een aantal kleien potjes in, die niet allemaal het gewenste resultaat geven. Eigenlijk vreesde ik al dat het niet helemaal snor zat. Ik had niet de juiste klein gebruikt voor dit glazuur en deze temperatuur of omgekeerd. Nu ja, gedane zaken nemen geen keer en ik heb weer wat bijgeleerd: geduld is een prachtige deugd.


Gelukt:

Steengoed, buitenkant

steengoed, binnenkant, mooi glazuur, kleur is niet ok

steengoed, glazuur: alle resten van een heel schooljaar

 

 

 

 

Mislukt:

 

een probeersel met koperdraad. De draad was te dik en de temperatuur te hoog.

Resultaat:

 

 

porselein, wit glazuur, omwikkeld met koperdraad

zelfde bekertje buitenkant

steengoed, restglazuur, met koperdraad omwikkeld

 

 

Zwart had ik niet verwacht. Ondertussen heb ik opgezocht wat er verkeerd gegaan is. Dat had ik natuurlijk beter eerst gedaan. Geen probleem: ik vind ze in al hun mislukking toch mooi.

 

 

En zoals ik al zei, van een aantal bekertjes passen klei en glazuur/temperatuur niet bijeen. Die zijn gewoon mat gebleven. Niet echt fijn en mooi, maar er zijn ergere dingen in het leven. Volgende keer beter!

 

 

 

 

 





Over geluk

Zeer waar, maar niet altijd even gemakkelijk:

Weer of geen weer?

Zo is het hier al bijna een hele week:

 

 

Vrijdag zaten we buiten te genieten van een vroeg lentezonnetje. Gisteren en vandaag was het weer op z'n Belgisch.

 

Gelukkig wonen we gezellig en houdt de houtkachel ons lekker warm, we zouden anders nog beschimmelen.

 

Maar ja, weer of geen weer, op zondag gaat alles wat rustiger en is er volop tijd voor creaties in de vorm van vliegtuigen (man), mooie tekeningen (dochter) en kussenovertrekken (ik).

 

Toen ons 'tante nonneke' een tijd geleden overleed, liet ze het klooster een hele hoop borduurgaren en -wol na. Samen met mijn moeder bezoek ik de drie overgebleven zusters van het slotklooster (on)regelmatig. En zo belandde de wol-, draad-, stoffenerfenis vorig jaar bij ons.

 

Ik begon eergisteren aan een kussenovertrek voor de bompastoel bij de kachel (ook een erfstuk)

 

 

 

Als ik bedenk hoe rustgevend eenvoudig borduurwerk kan zijn, zou dat wel eens de volgende rage kunnen worden. Zodra iedereen voorzien is van rokjes, mutsen en sjaals zullen de naalden en borduurmotieven misschien een nieuw leven krijgen. Borduren is gemakkelijk, meditatief (mindfulness dus) en je kunt het werkje in je handtas kwijt voor onderweg. Een aanrader!

 

 

 

 

Mijn werkje is in een halve kruissteek, eenvoudig en rustgevend, ik zei het al.

 

 

 

 





Meer zijde

Een hele tijd geleden, ik denk wel bijna twee jaar, kwam er een grote doos met zijden lappen en lapjes binnen.
Zoals dat blijkbaar regelmatig gebeurt, nestelden de stoffen zich samen met een hoop ideeën ergens diep in mijn geheugen. Dat betekent concreet dat ik plannen genoeg had, maar door allerlei omstandigheden geen tijd of geen energie om ze uit te voeren.

Dat was buiten de dochter gerekend. Die heeft dikwijls heel originele ideeën en nu vroeg ze of ik niet eens wou proberen om de zijde op een of andere manier in een bloesje te verwerken.
Goed plan!

Zij koos de (voor haar) mooiste stukken, ik kocht in Hoogboom zwart en bijna wit tricot om van alles een origineel T-shirt te maken.

We knipten het voorpand en één mouw uit zijde, de rest van het T-shirt werd zwart tricot. voor lange mouwen was er niet genoeg zijde; korte mouwen zijn ook mooi.

Er werd genaaid, gepast, gezucht (zijde wil altijd een andere weg op) en aangepast.
En voilà, een uurtje of twee later was het eerste klaar!

 

 

 

 

Het eerste patroon vroeg nogal wat aanpassingen en gisteren tekende ik een nieuw, losser patroon. Zijde rekt natuurlijk niet en dat gaf in het eerste T-shirt wat vervelende plooien. Ook de halsuitsnijding vooraan moest anders.

 

En zo kwam vanmorgen nummer twee al vanonder de naaimachine.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op een levend model zijn ze mooier dan op een stoel en de kleuren van de foto's zijn ook niet al te best, maar wij zijn allebei meer dan tevreden met het resultaat. Origineel zijn de T-shirts in elk geval en ze passen goed, zelfs met een ander T-shirt met lange mouwen eronder. Zo zijn ze geschikt voor frisse en warme dagen.

 

Ik heb nog veel stof, veel zin en nogal wat tijd. Er komen er dus nog!



 

 

 

 

 

 

 

 

Dagen zonder

Aswoensdag vandaag, de vasten is begonnen.
In de 'goede oude tijd' betekende dat heel eenvoudig en duidelijk dat elk snoepje dat we in de week kregen van de bakker, de vrouw van het 'hieroverke' (kruidenier in de straat tegenover ons huis), jarige kinderen op school, kortom dat alles wat geen gewoon eten was, in een groot blik verzameld werd. Wij waren met nogal wat kinderen, die doos raakte dus wel vol.
's Zondags mocht iedereen daar dan een of meer snoepjes uit kiezen. De jongste kwam altijd eerst aan de beurt, wat concreet betekende dat ik als oudste de lekkerste dingen aan mijn neus voorbij zag gaan. Dat laatste herinner ik me nu, nu ik het opschrijf. Het heeft dus lang in mijn verste geheugen zitten sluimeren.
Eigenlijk vond ik het een rare gewoonte: op zondag mocht alles wat in de week verboden was en nu ik er zo over denk, was het omgekeerde ook waar: in de week moesten we ijverig zijn, altijd bezig; op zondag, toen nog echt de officiële rustdag, viel die ijver stil en mochten we luieren. Nu ja, luieren was in ons geval relatief: mijn vader stond even opgeruimd als altijd ten laatste om zeven uur aan ons bed om ons eruit te halen. Ging je daar niet mee akkoord, trok hij gewoon de dekens weg. Dat waren nog eens tijden!
Nee, ik ga niet zitten klagen! Die strenge aanpak had ook zijn charmes en ik snap ook wel dat een zeer groot gezin gaande houden zonder vaste regels echt niet zo simpel is.

Ok, de vasten dus.
We zijn nu een hele tijd verder en de traditionele vastentijd met soberheid die goed was voor je ziel en voor de arme kindjes (het uitgespaarde geld werd opgehaald voor missiewerking) is vervangen door een soberheid die goed is voor je gezondheid en het milieu. Dagen zonder vlees.

Ik kan daar niet aan meedoen, want ik eet al 12 jaar geen vlees meer behalve in twee uitzonderlijke situaties. De eerste is als er spaghetti bolognaise op tafel komt. Ik wil nl. geen twee verschillende sauzen maken en eet dus mee van de vleeshoudende. Een tweede uitzondering zijn de dineetjes bij vrienden en familie. Voor mij hoeft niemand speciaal of apart te koken. Op een ander eet ik wat de pot schaft. Ik ben dus geen rigide vegetariër.

En nu? Dagen zonder...

Zonder koffie? Dat ene kopje bij het ontbijt zal het verschil niet maken, vrees ik. Overdag drink ik thee.

Zonder snoepjes? Dat is al wat moeilijker. Dat valt als boetedoening of versterving zoals het vroeger genoemd werd, te overwegen. Elke avond na het eten wil ik wel een (of liefst een paar) koekjes als het kan met chocola.

Zonder wijn? Aha! Toen ik dat hier voorstelde, kreeg ik van beide kanten, man en dochter, protest. Wij drinken wijn bij het eten en mijn huisgenoten vinden dat dat best zo kan blijven.
Het zal dus een one-man-show worden, want ik ga het toch proberen, net zoals vroeger: in de week mijn glas wijn opzijzetten en dan in het weekend de schade inhalen. Dat belooft!!!

Zijde

Een hele tijd geleden kreeg ik van vriendin K een stalenboek met repen dupion zijde. Ik schikte de lapjes volgens kleur, want ik wou er graag kussentjes mee overtrekken, maar dat plan kwam op de lange baan of in een schuif terecht.
Tot zondag!
Frank voorspelde regen en wind en dat is het ideale weer om de naaimachine aan het werk te zetten.

Zijde is mooi, maar rafelt ongelofelijk. Pinterest kwam mij ter hulp en met de overlock ging dat naaien vanzelf (of toch ongeveer). Gisteren waren de kleintjes klaar, vanmiddag volgden de grote.

Ik probeerde voor elk kussentje een verschillend patchwork blok te maken. Uiteindelijk was de log cabin de beste oplossing omdat de kussensloop dan het grootst werd.

Hier zijn ze dan:

Zes kleine en middelmatige kussentjes en twee grote!

Voor de achterkant gebruikte ik een stuk zijde dat ik samen met K kocht. Eigenlijk zou die stof een kleedje voor mij worden. Ik vind dit een betere oplossing: de stof zou nogal geprikt hebben, denk ik.

Alle kussens kregen een rits

Nog enkele details:

Ik ben er blij mee! Nog meer licht in donkere dagen en dat kunnen we altijd gebruiken!

De allersnelste pannenlappen ooit

Nee, de pannenlappen gaan niet als een wervelwind aan het kokkerellen, ze zijn op een wip en een gauw genaaid.

Hoe doen we dat?

Wel, in september naaide ik als verjaardagscadeau voor een van mijn vele zussen (ze is ook mijn petekind) placemats voor haar gezin. Zeven personen, zeven placemats. Ik heb daar jammer genoeg geen foto's van gemaakt, ik kan ze dus niet tonen :-( maar ze was er wel blij mee.
Het werden blauw/fuchsia quilts en omdat ik met een 9-delig patroon werkte, had ik twee lappen over.

(Het patroon dat ik gebruikte, zie je op de oude pannenlappen die nu in de keuken lagen:)

Een van de resten was op de rand na al helemaal afgewerkt. Dat quiltje sneed ik in vieren. Ik nam twee keer twee delen samen, sneed ze gelijk en naaide ze met de overlock aaneen. Zo waren de randen 'afgewerkt' en kreeg ik twee nogal dikke pannenlappen.

voor- en achterkant

 

 

Ze zijn al gebruikt, dat zie je aan de vlekken. Ze zijn ook niet super mooi afgewerkt, ik weet het, maar het zijn pannenlappen en die worden, bij mij toch,  heel vlug heel vuil. Ze moeten dus dikwijls in de was en dienen niet om de keuken mooier te maken. En toch vind ik ze vrolijk en gebruik ik ze graag.

 

De afwerking van de hoeken kon eigenlijk ook beter, maar nogmaals, het zijn pannenlappen voor eigen gebruik ...

 

 



Mijn allersnelste pannenlappen ooit, ik heb er veel plezier aan en dit projectje is voor herhaling vatbaar: overschot weggewerkt, nuttig en vrolijk!

Tricottijd

Zondagmiddag was het met zon en regen niet echt wandelweer, wel binnen-blijf-tijd en terwijl mijn man zich met vliegtuigen, motoren en elektronica in zijn atelier terugtrok, ruimde ik de naaihoek op en begon aan een stapeltje T-shirts voor de huisgenoten.

Met een goed patroon en enkele stofjes zijn T-shirts gemakkelijk bandwerk en tegen de avond lagen er drie nieuwe exemplaren klaar. (Het strijkijzer zou eigenlijk nog wel eens langs mogen komen, denk ik.)

Het T-shirt voor de dochter mislukte helemaal! Eerst was de halsuitsnijding vooraan te hoog. Ik tornde het elastische stiksel en de naad - met overlock genaaid - los en knipte een diepere hals en een nieuw biesje. Had ik maar naar mijn inwendige stemmetje geluisterd. Het biesje was niet kort genoeg, gevolg: een lodderende rand. Niet echt wat ik wil of mooi vind.

Ik had niet echt de moed om alles nog eens heel voorzichtig los te maken en reed maandag even langs de stoffenleverancier in Hoogboom. Raar, maar waar: het stofje lag nog in het rek. Dat gebeurt daar niet zo dikwijls, zeker niet na enkele maanden. We hadden dus geluk, want het is echt wel een mooi stofje. Licht grijs met zilveren nopjes.

 
De mislukking gebruik ik in een ander project. Dat is voor later.

Ook voor mijn man liggen er nog twee lappen klaar:

De rechtse lap past niet echt bij hem omdat hij bijna altijd sandalen draagt, maar de linkse is echt iets voor hem: allerlei vliegtuigen getekend naar echt model. Hij kent er alle namen van. Dat komt dus dik in orde.

Vanavond gaan we met de Compostela-vrienden pannenkoeken eten, dan heb ik geen tijd om te naaien, maar de weerman voorspelt voor deze week nog meer regenachtige of gure dagen. Ik ben er klaar voor!