Wensen

Drukke tijden zijn het hoewel ik me elk jaar voorneem om het rustig aan te doen en niet te veel hooi op mijn vork te nemen.

Dit jaar kwam de extra drukte uit een heel onverwachte hoek in de persoon van E, een vrouw uit Nieuw-Zeeland, die we drie jaar geleden op de Camino op weg naar Compostela leerden kennen. Ze woont nu in Canada, was in Zwitserland voor een alternatieve therapie en om een lang en ingewikkeld verhaal kort te maken, nu logeert ze twee weken bij ons.

Daardoor bleef er (buiten het maken van een buffetje voor 32 familieleden) niet veel tijd over voor mijn strikt eigen ding. Ik naaide wel een rok voor mezelf, kwestie van er met Kerstmis wat goed en feestelijk uit te zien, maar mijn man, die nooit iets zegt over wat ik draag, vond het maar een raar ding en mijn dochter fronste haar wenkbrauwen en dus deed ik de nieuwe rok uit en verknipte hem tot een vertrouwder model. Trendsetters zijn duidelijk geen familie van mij!

Vandaag gaan we WO I achterna richting Ieper en Diksmuide. De beide grootvaders van onze gast vochten in Flanders Fields en dan is een bezoekje aan de resten een must, nietwaar?!

Gelukkig heerst er hier in huis niets anders dan vrede (en soms wat spraak- en cultuurverwarring).

Ik wens jullie allemaal heel veel momenten, even mooi en stralend als de dauwdruppels op het mos!

Foto van mijn man met zijn geweldig oog voor details

Verbeelding

De dagen worden korter, donkerder. En dan doet een lichtje heel veel deugd. Niet dat ik me slecht voel, verre van, ik ben zeer gelukkig en blij met de warme kachel en de gezelligheid in huis.

Enkele dagen geleden zat er een pakketje in de bus, een envelop uit de buurt van Leuven.
Wat er in het pakje zat, was nog vrolijker dan de envelop zelf.

Misschien zie je het niet goed, maar op de versierde envelop liggen tabblaadjes, kleine hondjes. Daarnaast cadeaulabeltjes voor de komende feesten, een mooi kaartje en een brief. Allemaal van Kathleen van Verbeelding en Fanny&Laura.

Een lichtpuntje in de korte dagen, zo'n super brief met prachtige inhoud.

Dankjewel, Kathleen van Verbeelding, je hebt me echt blij gemaakt!


En vandaag gingen we op tocht naar Kalmthout, eerst naar de decemberwinkel waar ik van een porseleinkunstenares twee supermooie schaaltjes kocht. Cadeau voor mijn moeder!

Gemaakt van Mont Blanc porselein, een porseleinsoort die heel transparant is als je er een b.v.kaarsje in zet.






Een beetje verder was de kerstmarkt van de instelling waar petekind S verblijft. Ook die bewoners (meervoudig gehandicapten) hadden mooie dingen gemaakt, die ze op hun kerstmarkt te koop aanboden. We namen een kaars mee naar huis omdat S heel zeker wist dat hij er mee aan gewerkt had.

En zo hebben we weer wat lichtpuntjes in ons huis. Wij zijn gelukkige mensen!

In de mode

Zo'n elf jaar geleden volgde ik voor het eerst een cursus keramiek. Ik leerde duimpotjes maken, met rolletjes een vorm opbouwen, plakken uitrollen en allerlei figuren boetseren. Later leerde ik in een ander atelier ook de eerste beginselen van het draaien. Mijn moeder, zussen en mijn lief kregen mijn 'kunstwerken' cadeau en op onze slaapkamer staan de getuigen van mijn wroeten met klei.

 

Dit jaar schreef ik me eindelijk in de academie in om de kunst en het ambacht van de keramiek echt en helemaal onder de knie te krijgen. Twee namiddagen per week leert Griet ons tot in de details alle knepen van het kleivak en zie ik vooral bij de andere cursisten prachtige objecten verschijnen.

En wat lees ik vandaag in Knack? Keramiek is in de mode! ..... Ik ben dus in de mode!

Al van in mijn jonge jaren ben ik bezig met naald en draad. Ik stikte mijn eerste patchworksprei toen ik op kot zat. Dat dekentje was trouwens samengesteld uit oude stofjes (recyclage avant la lettre) zodat ik mijn kindertijd opnieuw beleefde met stukjes uniformbloes, keukengordijn, zomerkleedje, ... Wat later leerde een ervaren naaister me hoe ik een broek moest naaien. Zij deed het me voor, ik probeerde het daarna zelf en toen was ik vertrokken voor een lange reis met de naaimachine.

 

Ondertussen heb ik een stoffenverslaving, brengen familie en vrienden me hun oude lappen en plak in bijna vast aan mijn geweldige Pfaffs. 

En wat hoor en lees ik nu in de media? Naaien en recycleren is hip! ..... Ik ben dus hip bezig!

Breien leerden wij vroeger op school. Ik herinner me dat ik in het zesde leerjaar de enige was in de klas die zelf mijn breiwerk kon opzetten. Of ik dat echt zo goed kon, weet ik niet meer. Ik was vooral te koppig om toe te geven dat een beetje hulp misschien nog welkom zou zijn.
Ik heb sokken gebreid, weliswaar niet zoveel als enkele van mijn vele zussen, truien en vesten voor mezelf, mijn man en de kinderen, sjaals en mutsen. Ik heb nog wol voor een flink aantal winters en mooie breiboeken.

En wat blijkt nu? Breien is in! Breien is tof! Breien is jong! ..... Ik ben dus een toffe!

Wow, ik wist niet dat ik, gewoon te gewoon*, dat nog zou beleven.

 

Ik dank jullie allemaal, dames en heren, jongens en meisjes, dat jullie samen met mij en vele anderen handwerk hip maakten, dat jullie mij en jezelf en zovelen overal in de wereld altijd opnieuw inspiratie gaven en geven en aanmoedigen om telkens weer de grens te verleggen en een volgend project aan te durven.


Ik zou zo zeggen:

Leve het handwerk en doe zo voort! Hoe meer zielen hoe meer vreugd!

 

 

*Gewoon te gewoon



ik ben gewoon te gewoon
ik hoef niet zo te stressen
dan maar niet de beste
gewoon gewoon
ik ben gewoon te gewoon
het is me om het even
ga fluitend door het leven
gewoon gewoon
Kinderen voor kinderen

Cadeautjestijd

De donkerste dagen van het jaar worden traditioneel verlicht door vredeswensen, gezellig samenzijn en feest. Bij feest passen cadeautjes en ook dit jaar neem ik deel aan de kerstswap-plus van hoemmelke en *mimi's*. We maken een verrassing voor onze swappartner en de plus is een cadeautje voor een kind dat door omstandigheden niet veel cadeautjes krijgt.

Mijn swapgeschenk is alleen in mijn hoofd al klaar (voor mij heel belangrijk), de uitvoering komt nog. Een passend stofje heb ik al, zoals meestal komt het uit het stoffenparadijs uit de buurt. Ik vrees dat ik zo langzamerhand een echte stoffenverslaving ontwikkel, want ik kan die zaak niet verlaten zonder een stapeltje lapjes/lappen. Voor mij evenaart de Stoffenverkoop in Kapellen zowat het Aards Paradijs. Nu nog wat meer tijd om al die schatten te verwerken!

 

 

Goed, ik ging dus aan de slag voor het kindje van de kerstswap-plus. Een tweetal weken geleden zag ik in Stitch-magazine (Amerikaans naaitijdschrift waar ik me zo'n twee jaar geleden per ongeluk op abonneerde) een patroon voor een knuffelrendier. Dat leek me een prima kerstgeschenk.

En ja, vanmorgen zat Huppeldepup, het stoffen rendier in onze kerstboom:

 

 

 

Het beestje is gemaakt van lapjes uit mijn ruime voorraad. Ik heb geen kerststoffen gebruikt omdat het rendier ook na de feesten dienst kan blijven doen.

 

Eigenlijk ben ik vooral gevallen voor het gewei.

 

 

 

Kijk, hij staat al klaar om in de doos te springen, die hem naar de Post zal brengen. Ik hoop dat hij zachte handjes vindt, een kindje dat nog plaats heeft voor een extra knuffelbeest.

 

 

 

 

 



 

 

 



Warm Antwerpen

 

De geschiedenis zal ons leren of dit een juiste titel blijkt; gisteren was het in ieder geval raak!

De winter van Antwerpen werd feestelijk in vuur en licht gezet en wij waren er ook (samen met al, al, al die anderen)



 Dansje met gelijken en

 

 

 

 

poging tot een dansje met een niet-alien

 

 

 

Warm was het alleen dicht bij de vuren die hier en daar brandden, zeker niet hoog boven de stad in het reuzenrad

 

 

 

Maar we genoten vanop de eerste rij van de feestelijke afsluiter op de tonen van oude en minder oude kerstliedjes

 



Thuis is het gelukkig altijd warm en gezellig licht

        

 

Ik wens jullie allemaal een warme en gezellige winter met de yogi-tea-spreuk van vandaag:

 'the purpose of life is to enjoy every moment of life'.

 

Ik ben al volop bezig!

 

 

 



Van oude stoffen een nieuwe jas

Ja, gisteren was hij af, de winterjas die ik bijna helemaal naaide met oude en geërfde materialen.

Zoals ik vroeger al vertelde, kreeg ik van zus M een doos met stoffen die zij niet meer zag zitten. Ik wel en een van de stofjes werd in mijn hoofd al vlug een jas en een ander zou een prachtige voering worden.

Ik heb een mooie winterjas, maar voor een dikke trui is die wat te smal (of ik dikker geworden) en ook mijn polsen zullen bij vriesweer niet tevreden zijn. Een ruime jas met extra lange mouwen zou het worden.
Dus ging ik aan de slag: patroon kiezen (werk van lange adem), patroon overnemen, stof knippen, naaien, lostornen, opnieuw naaien, nog eens diep nadenken, weer naaien, en... klaar!

 

 

 

Een grijze jas, bereidwillig getoond door mijn verstelbare vriendin Annabelle. Het model komt uit Knipmode oktoberbijlage 2013, maar door de soepele stof krijgt het een heel ander effect.

 

 

Omdat een winterjas van dunne stof de naam winterjas niet echt waard is, gebruikte ik een stuk wolvilt als tussenvoering. Ik had al jaaaaren een mooie lap witte wol waar ik graag een vest van wou maken. Er was maar één probleem: mijn armen zijn lang en de lap wol vrij kort.

Als je witte stof lang genoeg laat liggen, gaat die vanzelf wat vergelen en dan is het probleem vlug opgelost, een vest kan dan niet meer. Als tussenvoering wou de wollen lap wel verder door het leven gaan. En zo kan de wol me deze winter toch warm houden.

Voor de mouwen kocht ik bij Ikea een fleece dekentje. Zo ziet de binnenkant er dan uit (de nette afwerking komt nog):

 

 

 

 

Ook de voering komt uit de doos van zus M en de knopen haalde ik van een vest dat ik ooit voor de dochter maakte en daarna te warm waste.

 



 



En nu heb ik een ruime winterjas met diepe zakken en lange mouwen. Mijn polsen en handen hoeven de vrieskou niet meer te vrezen!

 

 

 

 

Ik ben weer een gelukkige vrouw, klaar voor een volgend project, alleen, kiezen is moeilijk!

 

 



 

 

Restje

Twee winters geleden breide ik een trui voor de dochter, een grijze trui in lekker warme wol, een trui met nogal wat toeters en bellen in de vorm van kabels, blaadjes en noppen.

Nu is diezelfde trui wat te lang. Of mama daar wat aan kon veranderen?

Natuurlijk, een uitdaging, daarvoor moet je bij mij zijn!

Ik bedacht een plan, ging ermee naar een hulplijn, overlegde en veranderde wat aan het oorspronkelijke plan, nam schaar en breinaald en hopla, daar ging vijftien centimeter warme trui:

Op de plaats van het verdwenen onderstuk kwam dan een kort boordje.

 



Ik heb duidelijk wat 'gebroddeld', maar zo rond middernacht is mijn aandacht (met één oog op de tv) niet echt zo geweldig meer.

En nu heeft de dochter een warme korte trui met extra lange mouwen.

Iedereen tevreden en blij!


Als ik het verwijderde stuk aaneen naai tot een cirkel heeft ze er ook nog een col bij.
Valt te proberen!

De eerste

Gisterenavond was het zover, de eerste sneeuw van de herfst/winter.
Voor een koukleum als ik is dat geen prettig nieuws. Ik weet het wel, het was prachtig, dat maagdelijk witte landschap waarin alle geluid, dat nog van verre sprak, verstierf (oeps nee, dat komt uit een gedicht van Willem Kloos met lentebeelden), maar denk daar de kou, het vocht en de wind bij en ik ben vertrokken voor een uurtje bij de kachel.

Maar dit jaar heb ik me goed ingedekt, want enkele dagen geleden kwam er post:

 

 

Uitgepakt ziet dat er zo uit

 

 

 

Mijn hoedje!

Het past perfect, voelt lekker warm aan en zal mijn hoofd en (nog belangrijker) mijn oren goed beschermen tegen de winterkou.

 

 

Dankjewel, Jo, voor het mooie werk en de snelle levering!

 

Nu nog een extra nieuwe warme jas (ik heb er al een oude en een nieuwe), een trui op de breinaalden, liters hete Yogi-thee en de winter krijgt mijn goede humeur dit jaar niet kapot.  

 

 

 

 



 

 

 

(goed) bezig!

We hebben een logé: Eran, de hond van de dochter. Dat is fijn, maar een flatcoated retriever neemt veel plaats in en wil enkele keren per dag naar buiten voor de natuurlijke dingen en om eens flink te rennen, konijnenkeutels op te 'smullen', afgevallen takken mee te sleuren en heel nat en vuil te worden.

Veel en hard werken is dus niet aan de orde, wel wandelen en een frisse neus halen. Heel gezond en goed bezig dus!

Maar deze lapjes werden al een geheel en zo een deel van een groter toekomstig geheel

 

 

 

De centrale lapjes zijn echino-stof en mijn favoriet is natuurlijk...

 

 

 

 

En ondertussen liggen er al andere lappen en een patroon klaar. Ik kreeg van zus M een doos met stoffen die niet meer naar haar lachten. Twee van die stoffen werden in mijn hoofd al een jas. Op zich zijn die lappen te dun, maar een fleece dekentje tussen de twee lagen zal me wel de nodige warmte geven.

 



Ik hoop dat het een gezellig, warm jasje wordt.  Morgen is het knipdag! Ik ben nieuwsgierig en zou al graag passen. Maar dat is wat te vroeg hé! Geduld is een schone deugd! En werklust, en doorzettingsvermogen. Wordt zeker vervolgd.

 

 

 

 

 

 



Mos en bos en valse vogeltjes

Onze vrienden F en N zijn levenskunstenaars die heel goed kunnen koken en de prachtigste tafels uit hun creatieve mouw schudden.

F heeft me al dikwijls geïnspireerd en geholpen bij feestelijke tafels voor communies of verjaardagen. Ik kan bij haar terecht voor naai- en strijkproblemen en haar man kent alles van wild, tuin en fruit. Ze hebben zelf een perenboomgaard waar ik in september mocht gaan rapen. Resultaat: lekker perenconfituur!

Gisteren kwamen ze weer voor een avondje eten en babbelen.

Herfst, dan is de reflex voor de tafelversiering nogal vlug paddenstoelen, gekleurde, half vergane bladeren. Dit jaar pakte ik het anders aan.

In de zomer had mijn man een dode boom omgelegd en verzaagd. Er zat een holle schijf bij vol mos. Die had ik in de tuin gelegd om het mos vochtig te houden. Die schijf wou ik gebruiken en de natuur had niet alleen voor mos op de schors gezorgd; binnenin de holte was een prachtig tapijt gegroeid.

Het stuk was dus vlug klaar:

 

 

Samen met de dochter plantte ik ranonkeltjes in het mos en lieten we een paar vogeltjes binnen. Een enkele oranje kaarsjes en wat theelichtjes maakten het geheel compleet.

 

 

En 's avonds toen alle kaarsjes brandden, zag het er zo uit

 

Het was een mistige, herfstige, gezellige avond met goed gezelschap en lekker eten!

 

 

 



 

Hoedje

Voor het eerst in mijn (lange) leven heb ik een hoedje gekocht. Ik had al wel een soort van dat ik in mijn favoriete outdoor-winkel kocht, maar dat telt niet, vind ik. Dit is mijn eerste echte hoedje dat me zal beschermen tegen de winterse kou!

Bij haar zag ik een tijdje geleden een geweldig hoedje. Alleen het herfstige oranje zou niet zo geweldig bij mij haren en bij mijn winterjas passen.

Maar... toen kwam er een zelfde hoedje in een kleur die echt mijn kleur is:

 

 

 



En nu na enkele mailtjes heen en weer zal dit hoedje binnenkort mijn hoofd warm houden!

Mooi hé?!

 

 

Blauw, het is altijd mijn lievelingskleur geweest, zelfs tijdens die vele jaren dat we in blauw - wit gestreept uniform naar school gingen. Ik grijp altijd naar blauwe tinten en kleuren die daar goed bij passen. Blauw kan koel zijn, maar ook zo rustgevend, kalmerend en dat is net wat ik met mijn soms impulsieve karakter goed kan gebruiken!

 

Dus...dankzij Jo ben ik over enkele dagen helemaal kalm en warm met mijn super hoedje.

 

 

 

 

 

Zwart zwart zwart en wat kleur

Een vrije dag vandaag! En wat doe je dan zoal?

Klusjes en uitgestelde werkjes.

We begonnen vol goede moed aan de vuilste en onaangenaamste job in huis:

 

 



De schoorsteen moest een flinke beurt krijgen.

 

En de vloer daarna ook!

 

Een deel van de oogst



Na een flinke wandeling door het Peerdsbos (kwestie van aan frisse neus na al dat fijn en vooral zwart stof) was er tijd voor het volgende project.

 Het begin van een groter geheel!

Cadeautjes!

Het is nog maar november en Kerstmis is nog veraf, ik weet het, maar ik heb me net zoals vorig jaar ingeschreven:

Doe je ook mee? Hier vind je alle inlichtingen. Niet te lang denken en overpeinzen, gewoon doen!

Kussen

Of ik een kussen kon overtrekken met gordijnstof van de kinderkamer. Dat was de vraag van nichtje K.

Tuurlijk! Alleen, wanneer?

Ik denk dat het kussen en de stof zich hier ondertussen goed thuis voelden, want het hele projectje bleef maandenlang onaangeroerd in de weg liggen op mijn kamer.

Foei, tante!

Maar gisteren begon ik eraan: paspel maken, alles goed nameten,lappen knippen.
Vandaag kwam de assemblage:

 

 

 

 

En toen ik dan eenmaal bezig was, bedacht ik dat zo'n overtrek allicht vuil wordt en dan in de was moet. Oplossing: een verborgen rits:

 



 

 

 

Zo, nu kan kleine J eindelijk zacht zitten! (en raakt mijn kamer wat opgeruimd, hoewel, ... het volgende plan neemt ook veel plaats in...)

 

 

 





Hip

Heb je het gehoord en gezien op het journaal zojuist?

Naaien is hip!!!!

Er worden elk jaar meer naaimachines verkocht en meer en meer mensen (zeg vooral vrouwen) naaien zelf hun kleding.

Even een kleine rekensom: ik naaide mijn eerste patchwork deken toen ik op kot zat.
Ik was toen 19 jaar.

Ik had mijn eerste eigen, alleen van mezelve naaimachine enkele jaren later toen ik nog niet zo lang getrouwd was, op mijn 23ste of zo. Ik had een deal met de vrouw van een collega van mijn man: ik werkte haar zoon bij voor Nederlands en zij leerde mij een broek naaien.

En toen was ik vertrokken!

Als ik nu al die naaijaren optel, ben ik al ... een hele tijd hip!

En zeggen dat ik me daar al die jaren helemaal niet bewust van was.

Dank u wel, Martine Tanghe, voor dit moment van verlichting!

Nog eens een tasje

Dit was lang geleden: een tasje voor allerlei kleine spulletjes die in je handtas verloren lopen of voor make-up benodigdheden of voor ...

Vriendin E vroeg of ik er een kon maken voor haar schoondochter. De schoondochter houdt van sprankelende kleuren.

U vraagt, wij draaien of naaien!

Sprankelend genoeg?


Ik voel het, dit wordt het begin van een nieuwe reeks.

Eigenlijk zijn het eenvoudige cadeautjes, altijd ongeveer hetzelfde patroon, telkens anders door de stofjes en de kleur van de rits.

Gered!

Vanmorgen trok ik zoals beloofd met de nieuwe overlock naar de naaimachinekliniek.

Goed idee bleek daar, want de naaimachinedokter zag onmiddellijk waar het probleem zat.
Ik had de handleiding voor het inrijgen trouw gevolgd, maar daar zat blijkbaar een foutje in of ik had de tekeningetjes niet goed bekeken.

In elk geval: eind goed al goed en zo ben ik nu een tevreden en blije bezitster van dit heerlijke machien(tje)

Dat de foto niet scherp is, ligt deze keer gelukkig niet aan mij. Het is een foto van Pfaff zelf.

Er zullen weer een heleboel tricootjes genaaid worden ten huize Wapiti!

Nog eentje

Het patroon voor het truitje was zo eenvoudig en past volgens mezelf zo goed dat ik gisterenavond een stofje zocht in mijn eigen 'winkeltje' (lees: grote stoffenvoorraad) en opnieuw begon.

Ik verlengde het patroon zodat het een gemakkelijk en warm kleedje (ter gelegenheid van de taalweek: jurkje) kon worden.

De overlock was geen optie, de trouwe pfaff-expression deed al het werk.
Een half uurtje gisteren, een half uurtje vanmorgen en hopla!

 

 

Fotograferen kan ik nog leren, vandaar de slechte belichting ;-) De kleuren zijn in werkelijkheid donkerder, mooier. Dat vind ik althans.

 

De stof komt weer van het 2€-rek op de Hoogboomsesteenweg en houdt het midden tussen soepel tricot en stug weefsel. Daardoor valt de watervalhals niet zoals een waterval, hij 'staat' een beetje, maar dat vind ik geen probleem. Het is eens wat anders.

 

 

Ik ben er alvast heel blij mee! Ik heb het trouwens al aangetrokken ;-)

 

Nu nog op zoek naar een bruin of blauwgrijs ceintuurtje om de lengte wat te breken.