Jammere verjaardag

Gisteren precies één jaar geleden rinkelde mijn gsm. Het was iets over elf uur en aan de andere kant hoorde ik mijn zus G in paniek over haar oudste zoon. Of ik haar even naar het ziekenhuis kon brengen, want Samuel was ineengezakt en het zag en niet zo goed uit.

Jammer genoeg was ik zelf onderweg, ik kon niet onmiddellijk komen, maar vroeg haar wel om me op de hoogte te houden.

Dat deed ze. De telefoontjes werden veelvuldiger en haar stem schoot regelmatig uit, zo groot werd de paniek. Uiteindelijk verstond ik alleen nog maar "harttransplantatie".

Zo ver is het nooit mogen komen. Toen ik op de spoed van UZA aankwam om haar te steunen of op te halen, bleek de situatie veel ernstiger dan iedereen zich kon voorstellen. Een veel te lange reanimatie beloofde geen goede uitkomst.

En vandaag 'vieren' we de jammere verjaardag. Samuel haalde het niet en stierf op 24 mei, op een even stralende dag als vandaag.

Ik denk dikwijls terug aan die rampzalige dagen, ze staan diep in mijn geheugen gegrift. Het verdriet van zijn vriendin en haar familie, de wanhoop van zijn moeder, de blikken van zijn broers, het ongeloof van de vele neven en nichten die op twee na allemaal jonger zijn dan hij, de schouders van iedereen waar iedereen op kon uithuilen.

Samuel was een rustige jongen, nooit een haantje de voorste, wel altijd bereid om naar anderen te luisteren of te helpen, ook altijd klaar voor een feestje. Zijn plotse dood heeft een diep gat geslagen in onze familie.

Straks ga ik met zus G een wandeling maken. We trekken de natuur in. Daar vind je altijd plaats en troost. We zullen herinneringen ophalen, tranen laten, tranen drogen, gewoon stil naast en met elkaar lopen zoals zussen dat doen.
En nog eens zeggen zoals vorig jaar: dag Samuel, dag jongen, tot ziens!