Blote benen

Al vele jaren heb ik een vaste gewoonte: in de paasvakantie gaan de panties, kousenbroeken en sokken op zomerrust. Alleen als het echt koud is (zoals dit jaar bv) wijk ik af van mijn 'regel' en verwen ik mijn benen en voeten met een warm omhulsel.

Ik doe dus mee aan het project Blote benen.

Niet dat mijn onderdanen zo mooi zijn. Naar mijn benen wordt niet gefloten, van bouwvakkers heb ik nooit 'last' gehad, wel van lelijke spataders, dikke knieën, wit vel, hallux valgus en bijpassende kromme tenen.
Niet echt fraai dus, wel echt van mij.

Ze hebben nooit in de steek gelaten behalve toen ik een zestal jaar geleden op een speeltje van de hond stapte en mijn voet brak. Daar kon niemand wat aan doen.

Ze klagen nooit heel erg behalve als de voeten in de zomer te hard gaan zweten in de trekkingschoenen. Dan moet ik ze tijdens de middagpauze vrij laten ademen en in koud water laten bekomen. Dat is nogal normaal, niet?

Ze hebben me vele jaren voor de klas laten staan, uur na uur. Ik ging wel regelmatig op de lessenaar zitten, maar op het bord schrijven doe je toch best rechtstaande.

Ze hebben me stevig op de grond gehouden telkens wanneer de emoties door mijn lichaam gierden, toen ons huis door brand vernield werd bv. of toen we in Italië tegen iemand een proces moesten aanspannen.

Ze hebben me altijd naar de plekken gebracht die ik absoluut wilde bereiken, zelfs honderden kilometers ver tot in Santiago de Compostela. Op paden vol stenen, modder of drek (dat was op een bepaald moment echt niet meer duidelijk), bergop en bergaf werden de spieren wel stijf en pijnlijk, maar heel dapper stapten ze voort tot ik aan de rand van de stad op een kilometer van het langverwachte doel struikelde en mijn knie lelijk openhaalde.



Die benen van mij, in de boekskes zullen ze nooit komen, modellen zijn het niet, maar ze mogen gezien worden!

Ik zal ze in juni eens extra verwennen met mooie rokjes en kleedjes.