De nacht van vrijdag op zaterdag heb ik niet in bed doorgebracht, niet ons bed, ook niet in een ander. Ik was nogal laat gaan slapen, een halfuur later zat ik - nog altijd klaarwakker - al terug beneden en rond half twee trok ik mijn dagkleren weer aan om met de dochter richting ziekenhuis te rijden.
We brachten de rest van de nacht door op de spoedafdeling waar dokter en verpleging bij de dochter een spontane klaplong vaststelden en behandelden. Concreet betekent dat radiografie, echografie, infuus voor pijnbestrijding, bloed prikken, slagaderbloed prikken (aparte kunst), drain aanbrengen tussen long en longvlies, weer radiografie, echografie, pijnbestrijding, kamer zoeken en verhuizen naar de afdeling pneumologie.
De dochter was het slachtoffer en het middelpunt, ik zat erbij, keek ernaar, troostte waar mogelijk en wachtte. Vooral dat laatste nam veel tijd in beslag. Ik weet nu al dat als ik later aan de hemelpoort kom, ik direct binnen mag. Ik hoef dan niet meer te wachten, want dat heb ik in mijn leven al genoeg gedaan. Als er een wereldrecord wachten bestaat, kom ik zeker in aanmerking.
Voordeel van nachtelijk bezoek aan een ziekenhuis en zijn wachtkamers is dat je veel op afstand kunt bekijken en tijd hebt om alles te overdenken.
Het leven staat niet stil zodra de zon met het licht weg is. Het draait nog op volle, zij het wat tragere toeren verder. Er waren nog ongelukkigen op de spoedafdeling vrijdagnacht, rustige ouderen in pyjama, een ongeduldig ouderpaar met koortsige peuter, een vrouw klaar om te bevallen, ... genoeg om te bekijken en mijn eigen houding op af te toetsen.
Wat zou ik doen als ik daar met een koortsig kind zat en de spoedarts en verpleegsters lieten zich niet zien? (die waren op dat moment de dochter aan het opereren) Zou ik ook zenuwachtig heen en weer lopen en zuchten? Zou ik braaf blijven zitten en mijn kind in slaap wiegen? Zou ik naar de balie gaan vragen hoe lang het nog ging duren?
Wat zou ik doen als ik midden in de nacht met mijn zieke oude man aankom en er nog enkele wachtenden voor mij zijn? (wij hadden 'geluk'. De toestand van de dochter was blijkbaar zo ernstig dat er onmiddellijk een verpleegster ter hulp schoot)
Wat zou ik doen als ik zelf met veel pijn dikwijls naar toilet moest lopen en de dokter nog niet beschikbaar was?
Ik weet het niet. Ik heb al zoveel tijd in wachtzalen (of in mijn auto) doorgebracht dat ik wel weet dat het niet helpt om jezelf en de hulpverleners op te jutten. Ik heb in de loop van de tijd geduld leren hebben, hoewel ik nog dikwijls het voorbeeld ben van het tegengestelde.
Het is moeilijk om kalm te blijven als je hulp nodig hebt. Iedereen denkt dat zijn/haar zaak dringend is. De tijd tikt dan traag vooruit, je ziet de secondewijzer van de klok verder schuiven en je kunt niets doen dan ...
We hebben het overleefd. Ik heb ook de vrijdag overdag niet geslapen, wel alles bijeengezocht voor het ziekenhuisverblijf, bij de patiënt gezeten, getroost, naar de longarts geluisterd, thuis eten gemaakt, ... maar een volgende nacht rust doet dan wonderen. Ik voel me weer een mens, geen zombie meer.
En die spontane klaplong, hoe krijg je dat?
Wel blijkbaar zit de juiste lichaamsbouw daar voor iets tussen. Als je lang of nogal lang (klopt) bent en mager (klopt absoluut) liggen je kansen hoger. Ook roken (klopt ook) helpt je aan zo'n onding als een klaplong. Voor de dochter is het duidelijk: aan haar lichaamsbouw kan ze niet veel veranderen, de sigaret kan ze beter weggooien als ze niet nog eens zoveel pijn wil doorstaan, want dat is het wel zeker: een pijnlijke aandoening met een nog pijnlijkere oplossing.
En ik heb ondertussen nog eens aan den lijve ondervonden dat er ook 's nachts mensen klaarstaan en zich met alle middelen inzetten om hun ongelukkige naasten zo vlug mogelijk beter te maken.
Oproep ook aan alle medemensen: ga alleen naar de spoedafdeling als het echt nodig is. Volgens een verpleger daar komen er veel mensen voor 'onnozele', onschuldige dingen. Weet dan dat ernstig zieken de boodschap krijgen: er zijn nog enkele wachtenden voor u!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten