Moedertrots

Wij zijn hier al in feeststemming!

Dit jaar betekent het einde van het schooljaar voor ons het einde van een tijdperk. Dat klinkt lang, maar zo was het ook.
De dochter kon door omstandigheden buiten haar wil, zoals dat zo mooi heet, (herhaalde lange ziekenhuisopnames) haar middelbare school niet afwerken. Enkele jaren geleden raapte ze al haar moed bijeen en begon in het Tweedekansonderwijs opnieuw in het aso.
Het kostte bloed, zweet en tranen, maar ze slaagde, en hoe! Elk semester vierden we, ze stapelde de modules met mooie punten op en vrijdag zal het zover zijn: dan krijgt ze haar welverdiende diploma!

Mijn moederhart glimt van trots.  Ik heb haar zien groeien, want naast de kennis kwamen ook de wijsheid, het geduld en de volharding om lastige taken tot een goed einde te brengen.

Ze heeft veel geleerd, mijn dappere dochter, en nu is ze 'klaar' om de grote stap te zetten in wat ze zelf het 'echte leven' noemt. Ze gaat bij haar vriend wonen in het huisje met de mooie tuin die ze samen aangelegd hebben. En hoewel ze dan onder moeders vleugels vandaan vliegt, blijft ze toch in mijn hart verankerd, want zo gaat dat met moeders en kinderen: zodra je ze hebt voelen trappelen onder je hart, sluit je ze in je hart en krijgen ze daar een plaatsje dat ze nooit meer hoeven af te staan.

Ik zal ze wel missen, hier in ons huis, met haar vrolijke 'halliehallo', haar tranen, haar pianospel, haar koffietjes.

Loslaten, niet altijd even makkelijk

Ze zal gelukkig worden in haar nieuwe thuis samen met haar schat en de honden tussen hun bloemen en vele kruiden en ik zal ze weer zien groeien en samen met haar gelukkig zijn!