Teeft ons deugd gedaan...

Zondag stapdag.
Het werd stilaan tijd om de schoenen en rugzak eens van onder het stof te halen voor een fikse wandeling. De winterslaap heeft hier precies nogal lang geduurd en we moesten er weer op uit als voorbereiding voor Het Grote Plan. Wie ons kent, weet wat dat inhoudt, de anderen kunnen gaan raden of zullen nog even geduld moeten hebben. De oplossing komt later.

Wij dus naar Herstelt en wel in het spiksplinternieuwe wagentje dat hier voor de deur staat te pronken. Als je dit gelezen hebt, snap je wel hoe dat komt.
Het wandelboek stelde een tochtje van 10 km voor door verschillende natuurgebieden. Dat zag er goed uit. De eerste dagmars moet niet meteen verschrikkelijk moeilijk zijn.
Maar het pakte anders uit. Al na 3,5 km klopte de wegbeschrijving niet meer. Waar de bocht naar rechts zou gaan volgens het boek ging hij regelrecht de andere richting uit. Zelf zoeken en vinden was dus de boodschap.

Gelukkig is er dan Jan mijne man die een aangeboren talent heeft voor kaartlezen en richting vinden. Zoals alle wegen naar Rome leiden, leidden de paden die hij uitkoos naar de Herseltse beek en waren wij gered!
Ik ga niet de hele trip uit de doeken doen, maar ik wil wel vertellen dat de oorspronkelijke 10 km er door allerlei zoektochten en omwegen zowat 15 werden. Dus toch een mooi tochtje voor de eerste keer!

Wat trainden we met het oog op Het Grote Plan?

• afwisselend landschap
• hobbelige paden. Die mogen nog meer losliggende stenen  hebben, dan zijn we goed geoefend.
• zweet. Ik was veel te warm aangekleed voor het mooie weer dat veel zachter uitviel dan Frank ons beloofd had. Het zal begin september veel warmer zijn en we zullen harder zweten!
• gevulde rugzak. Onderweg kochten we in een boerderij twee kilo asperges recht van het veld. Die pasten nog in de rugzak.
• een mooie stap in de natuur met geurende bloemen, gele brem, bloeiende bomen en overal vogelgekwetter. Een mens zou van minder al vrolijk worden!
• modder aan de schoenen. We liepen hier door zeer vochtig gebied en dat herinnerde me aan de etappe van twee jaar geleden toen we na een tiental kilometer zowat 5 cm groter en zeker twee kilo zwaarder waren. Het had 's nachts erg geregend en de paden door de wijngaarden waren herschapen in moddervelden vol zware rode klei die aan de schoenen vastplakte en elke stap zwaarder woog.

Wat hebben we nog niet gehad?

• steil bergop en bergaf en dat liefst een paar keer per dag. De enige 'bergen' die we vandaag zagen, waren hopen gras en ander natuurlijk afval.
• gele pijlen die ons in alle omstandigheden op het rechte pad kunnen houden.
• lange afstanden. We zullen de etappes verder uitbreiden tot we aan zowat 25 tot 30 km kunnen komen.

Besluit: we hebben een mooie dag gehad, bangelijk afgesloten met een gezellig etentje bij Martine en Walter. De spieren zijn losgewerkt, het hoofd is leeg en de blik staat weer in de goede richting en vooral:


Teeft ons deugd gedaan aan ons hartje!!!


Slaapwel allemaal.