De laatste

Vandaag is zus G jarig. Een deel van haar cadeautje is al gekocht (stof om op te borduren, dat doet ze graag) en het andere deel (een tas, wat anders) ligt bijna afgewerkt op de naaitafel.

Gewoonlijk is de dag na haar verjaardag de laatste dag van het jaar en dat is nu niet anders.

Tijd voor goede voornemens?!

Ik ben daar geen goede vriendjes mee, met die voornemens. Dikwijls verdwijnen ze even vlug als ze gekomen zijn. Mijn levensweg is geplaveid met plannen die soms tot een goed einde kwamen, maar meestal ondergesneeuwd raakten door diep ingesleten (goede) gewoonten of hebbelijkheden.

Mijn voornemen voor dit nieuwe jaar is dan ook om geen goed voornemen te hebben. Op één na. Ik ga proberen om enkele woorden uit mijn jargon te schrappen. Laten we zeggen, één per maand om het mezelf niet al te moeilijk te maken.

Ok, daar gaan we: vanaf 1 januari verdwijnt het woord 'moeten' in al zijn vormen uit mijn leven.

Als het goed gaat, hoor je mij niet meer zeggen "ik moet nog..." of "moest jij niet...".

Benieuwd of het lukt.

En nu moet (bijna de laatste keer, dus geniet ervan) ik jullie allemaal nog het allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Dat het een jaar mag worden met veel zon en warmte  voor jullie hart en genoeg regen voor de plantjes!

Warme winter

Belofte maakt schuld en dus naaide ik gisteren de tweede trui voor de echtgenoot. De eerste was al af, gebruikt en goedgekeurd.

De kleur is helemaal niet realistisch, de houtspaandertjes op de trui wel, het is tenslotte een werktrui. Ze is heel warm, want ze bestaat uit een buitenkant in fleece en een wollige voering. Twee truien ineen dus.

Het tweede stuk is gemaakt volgens hetzelfde patroon. Alleen de stof is anders.

                                                  

Ze is wel wat stugger dan gewone fleece, ook wat lastiger voor de naaimachine. Ik heb er zelfs een stevige jeansnaald op gebroken.

Geen binnen-en buitentrui deze keer. De stof heeft vanzelf een teddykant en een fleecekant.
Gelukkig had ik alle onderdelen eerst even door de overlock gehaald, want deze lap produceerde nog meer pluizen dan de vorige.

Een kraagje tegen smeltende sneeuw of regendruppels in de nek en een rits voor meer of minder verluchting:














Laat de echte winter nu maar beginnen, mijn buitenman is er klaar voor!

Aan de slag

Kerstmis nadert met rasse schreden en de eerste winterprik liet ons aan den lijve opnieuw kennismaken met vriesweer en kou. De hoogste tijd dus voor actie en de beloofde warme truien.

Van een bestaande sweater van mijn man maakte ik een patroon en daarmee naaide ik twee truien, een van fleece en een van teddy (borg). De teddy komt volgens de wens van de nieuwe eigenaar aan de binnenkant voor extra warmte en isolatie.

Zo gezegd zo gedaan.

 

 

 

Volgende stap: een rits in een nog te knippen halssplit.

 

Ik heb al een soort van actieplan in mijn hoofd, vanmiddag ga ik dat uittesten. De grootste hindernis is niet de rits of de combinatie rits, buitenkant en voering, maar wel de dikte van alle lagen samen. Mijn nieuwe machine kan wel wat aan, maar overdrijven is nooit goed.

 

Hier komt de rits

 

 

Ondertussen heb ik al twee keer extra gestofzuigd, ik ben zelfs met de stofzuiger langs alle naden van de binnentrui gegaan. En toch dwarrelen er nog vlokjes en nopjes rond. Nog even, dan naai ik ineens de volgende beloofde trui en dan kan de stofzuiger nog eens flink aan de gang.

 

Over die stofzuiger wil ik nog iets vertellen. Hij verdient dat.

Dat die het na bijna 15 jaar nog altijd doet, mag op zich al een wonder heten, dat hij me nog wil helpen na wat ik hem heb aangedaan is al helemaal geweldig.

 

Enkele jaren geleden heb ik per ongeluk (zo gebeurt dat) een gloeiend stukje as opgezogen (de stofzuiger dus). Probeer dat nooit, want de hele stofzak gaat dan gezellig branden en smeulen. Ik heb er zeker een uur aan gewerkt om hem weer in orde te krijgen. De brandende zak lag ondertussen in de tuin een grote vieze wolk te produceren.

 

Dat was dus een tijd geleden en sindsdien ben ik nog voorzichtiger.

 

Maar zaterdag was het weer raak. Wij hebben een houtkachel die de hele dag brandt. Een regelmatige schouwveegbeurt is dus aangewezen. Mijn man klom op het dak om de schouw te kuisen, binnen waren een paar kastjes en de tv opzijgezet en stond ik klaar om de roetdeeltjes op te vegen. Alles verliep zowat naar wens, tot ik de stofzuiger pakte om het laatste roet op te zuigen.

 

Waarschijnlijk heeft het hele fijne roetstof de poriën van de stofzak verstopt, in elk geval hoorde ik opeens een plofje en iets later stond ik in een grijze mist! De stofzak was ontploft.

 

Al eens een muur gezien vol roet? Ik wel en ik kan het niet aanbevelen.

 

Ik heb een flink gevloekt en wat langer gekuist dan de bedoeling was, mijn man heeft de muur van de schouw opnieuw geschilderd en de arme stofzuiger heeft nieuwe zakken gekregen.

 

Eind goed al goed! En nu gebruik ik opnieuw de echte merkzakken, niet meer de namaak van goedkopere ketens. De zuigkracht is veel groter, de filters zijn beter en de stofzuiger snort tevreden.

 

 

 

 

 

 

 

 



Een lach en een traan

Morgen is het zover.

Dan vertrekt de zoon naar het zuiden van Spanje.

Voorgoed, zegt hij. Hij heeft hier niets te verliezen.

Ik ben blij voor hem, want het zal daar warmer zijn dan hier.

Ik ben ongerust, want misschien zijn zijn dromen wel te groot.

Ik ben verdrietig, want Zuid-Spanje is toch een eind weg.

Een moederhart met een lach en een traan.

Dag Floris, dag jongen, hasta la vista!!!

Kerstswap

De plus van de kerstswap  is goed aangekomen. Binnenkort zal ook bij mijn swappartner een cadeautje in de bus vallen.

Zoals ik al vertelde, naaide ik een van mijn lievelingstassen. Mijn swappartner geeft les en ik weet uit lange ervaring dat een tas dan altijd van pas komt. Daarenboven heeft dit exemplaar een smalle bodem, waardoor hij niet bij elke stap tegen je benen slaat. Ik vind dat zelf nogal onaangenaam en wat je zelf niet wilt, doe je ook een ander niet aan, nietwaar?

Zo'n tas alleen is toch wat eenzaam en dus kwam er gezelschap: een klein tasje en een eenvoudige pennenzak. Ik ben nogal praktisch van aard en geef graag nuttige cadeaus. (Misschien niet altijd even prettig voor de ontvanger, dat zou wel eens kunnen)

De bruine tas heeft aan een buitenkant een zakje-met-rits, handig voor een sleutel of zo.
De voering van dit zakje is dezelfde als de binnenkant van de hengsels.

De andere bruine buitenkant kreeg een vrolijk geel-oranje lappendekentje, gewoon wat zonnige versiering.
















De stofjes van dit patchworkstuk zitten ook in het kleine tasje:

 

 

De blauwe pennenzak valt misschien wat uit de toon, maar hij is gemaakt van een van mijn lievelingsstofjes (de gele variant zit ook in de patchworkstukken van de grote en de kleine tas) en de voering is dan weer de bruine stof van de grote tas. En zo past alles dan toch op de een of andere manier bijeen.

 

 

En daarmee is de cadeautjestijd voor mij echt aangebroken.

Ik heb nog wat stoffen op de tafel liggen, die in een passend cadeau gaan veranderen. Het kleed voor zus H is niet echt een geschenkje, maar ik wil het graag voor de kerstvakantie afgeven.

Verder liggen er wat lappen die twee extra warme sweaters moeten worden voor mijn man. Op zijn verlanglijst stond alleen een zelfgemaakte 'trui' van fleece en borgstof, ook teddy genaamd. Hij heeft een voorbeeld dat ik kan volgen. Ben benieuwd of dat goed gaat lukken!

En dan heb ik een mooie stof op de kop getikt (2 € per meter laat je toch niet liggen). Ik nam er nog vlug een tricootje bij en wil die twee nu verwerken tot een vest met bijpassend T-shirt. Ik weet alleen nog niet of ik het geheel voor mezelf ga maken of voor ... We zien wel.

 

 

Zo, ik ga weer aan de slag.

Ik wens iedereen warmte en licht in deze donkere dagen (duidelijk aan de foto's)!

 

Tot later!!!

 

 

 

 

In de stille (voor)kempen...

...sneeuwde het vannacht ook. Ik ben zelfs even opgestaan om te gaan kijken of de weergoden hun belofte aan Frank wel gehouden hadden.

Raar, nog altijd ben ik blij als een kind als er sneeuw ligt. Ondanks de gladde wegen, ondanks de druppels van smeltende vlokken recht in je nek, ondanks de koude voeten... blijf ik het een prachtige tijd vinden.



 

 

 

 

Wat zijn wij toch verwend met dit uitzicht!

 

Binnen brandt het houtvuur, buiten wordt kleurloze, witte bos helemaal stil.



Kerstswapplus

Enkele weken lanceerden mimi  en hoemmelke een kerstswapplus.

Denken, met mezelf overleggen, kiezen, beginnen, wegdoen, opnieuw beginnen, ... zo werkt een project bij mij. Het grootste deel van de arbeid gebeurt dan ook onzichtbaar in mijn hoofd.

Maar dan, als ik echt op dreef ben, gaat het gewoonlijk goed vooruit en nu kan ik het resultaat tonen.

Ik maakte voor mijn kerstswappartner(es) een tas voor haar overhoringen/voorbereidingen/lesmateriaal. Het werd een kopie van een van de vroegere tassen, een exemplaar dat ik zelf heel mooi vind. Ik deed er nog een tasje bij voor kleinen spulletjes en een pennenzakje voor het rode en ander schrijfgerief.

Foto's zie je pas als het pakje aangekomen is. Dat snap je wel. (Der Feind Freund hört mit!)

De plus van deze kerstswap moest een cadeautje worden voor een minderbedeeld kind.

Bij de inspectie van mijn stoffenvoorraad sprong een paddenstoelenstofje recht in mijn armen.

En zo werd het een handtasje voor een (grote) kleuter. Op de voorkant zette ik een kleine bloem van voeringstof.

 

 

 

En omdat in deze tijd van het jaar de verkoudheden gratis en goed voorhanden zijn, maakte ik er een zakdoekezakje bij. Daar voor gebruikte ik niet het bekende patroon met de golvende 'ingang'. Ik denk dat kleine vingers gemakkelijker hun weg vinden in een eenvoudige opening.









Ik hoop dat het meisje dat dit tasje krijgt er veel mee zal rondlopen en het kan gebruiken voor al haar kleine schatten.

De tassen van S

Ik heb het al gezegd, de laatste tijd regent (vandaag sneeuwt) het hier bestellingen.
ik hou daar wel van, de uitdaging, de deadline, de voldoening achteraf.

Zo vroeg S me of ik niet wat tassen wou maken. Het zijn tassen van bestaande patronen uit tijdschriften en naaiboeken.

Die uitdaging is bijzonder groot, want ik ben nogal eigengereid en pas een patroon graag aan mijn eigen wensen en inzichten aan en dat kan nu niet.

Aan de slag dus:

De eerste, een badtas, in katoentjes die voorzien zijn van een waslaagje.

Het is een vrij grote tas (mag wel voor een badtas) met aan een kant een extra zak. De andere kant bestaat uit verschillende vierkanten en rechthoeken.
Patroon: Anna (burda) juni 2012



















De tweede in de rij is een romantisch tasje:

De tas is samengesteld uit verschillende stoffen en versierd met allerlei kantjes, linten en knoopjes. Bovenaan is hij afgewerkt met een paspel en een ingeregen elastiek zorgt voor de bolle vorm. Het patroon komt uit een Duits boek "Poesie der kleinen Dinge" van Eva Maria Maier. Het is een boek vol tasjes, hangertjes, kralen en andere spulletjes in een biedermeier-stijl.


Het volgende project ligt op de naaitafel. Het is een eenvoudige patchworktas die samengenaaid wordt uit twintig vierkanten met bovenaan twee rechthoekige boorden.

Alle stoffen, lintjes, knopen, paspels, garen en vlieseline komen van 'Naald en Draad' in Schoten.

Zoals je ziet, is er nog werk aan de winkel. Ik zal er dus eens vlug aan beginnen, want ook de kerstswap moet nog verder afgewerkt worden!

Het Zwarte Woud op onze tafel

Jaren geleden, bijna in de tijd toen de dieren nog spraken, bracht ik regelmatig een stuk van mijn vakantie door in Duitsland. De eigenlijke bedoeling was om mijn zeg in het Duits te leren doen. Dat is zeker gelukt en ik leerde er zelfs nog veel meer, want ik kwam er als stadsmens terecht op een boerderij in een klein dorp dichtbij de Bodensee en de Zwitserse en Oostenrijkse Alpen.

Wildpoldsweiler

Dorpskerk Elmenau

 

 

Zeg nu zelf, er zijn ergere plekken om een taalbad te krijgen!

 

 

In dat Schwäbische Land leerde ik ook bakken en eten, Zwetschgenkuchen, Apfelkuchen en ... Schwarzwälder Kirschtorte!

 

 

 

 

Ik heb die taart later met mijn leerlingen nog gemaakt en geproefd, goed, maar zwaar en heeel calorierijk.

 

 

Maar enkele weken geleden zag ik bij Photo-copy-Ann een lichtere variant van deze geweldige taart. En toen we vrijdagavond voor een dineetje nog een dessert konden gebruiken, heb ik dan ook niet geaarzeld. Schwarzwälder ... zou het worden.

 

Het recept is eenvoudig, de ingrediënten overal te vinden en je hebt er geen oven voor nodig. En de smaak, ... die was raak!

 

 

 

Meringue, krieken, chocolade en slagroom zijn de belangrijkste bestanddelen.

Ik ben niet zo'n liefhebber van meringue en al te zoete desserts, maar het moet gezegd, dit glaasje heb ik met smaak tot op de bodem leeggesnoept.

 

Misschien een idee voor een of ander feest in het vooruitzicht?

 

Alvast smakelijk!